30 mei 2007

leen leert duiken

toch wel een beetje paniek!!!

duiken met zeeleeuwen

Onze eerste echte duikervaring!

29 mei 2007

Galapagos (deel 1)

23/05/07 - 29/05/07

Van het ene hoogtepunt naar het andere….en deze keer naar een ander stukje aardsparadijs: de Galapagos eilanden.

Een vroege vlucht, met voor Nick een KFC ontbijtje, om rond de middag aan te komen op Baltra, één van de verschillende eilandjes van de Galapagos. We werden direct verwelkomd door Sieberd de Zeeleeuw die ons verder gidste naar Santa Cruz, een tweede eiland waar we in Puerto Ayora zouden verblijven. Hier ontmoetten we onmiddellijk Sieberd z’n vriendjes: pelikanen, leguanen, bluefooted Boobies, reigers,....

Omdat we toch met een redelijk strikt reisschema zitten, hadden we graag snel een boottrip kunnen vastleggen om de rest van de eilandjes te ontdekken. Volgens onze gidsboek zou dit heel makkelijk zijn en zeer goedkoop omdat je daar de beste lastminutes zou krijgen. Maar na enkele bureaukes afgelopen te hebben, bleek dit echt niet waar te zijn. Lang wachten op een vrije plaats en heel duur......Maar uiteindelijk hebben we dan toch een cruise kunnen boeken die een week later zou vertrekken. Dus zo hebben we genoeg tijd om het eiland Santa Cruz te verkennen en ook om echt te kunnen zwemmen tussen de zeeleeuwen, hammerheads, waterschildpadden en veel andere vis. We hebben onze PADI open water cursus gevolgd gedurende 4 dagen en zijn gisterenavond, jawel met grote onderscheiding geslaagd.(Nick 96 percent en ikke 98 percent). En dat de mama’s en papa’s fier mogen zijn.
Dit was echt een heel leuke ervaring. De eerste twee dagen waren in een baai, waar we de eerste oefeningskes geleerd hebben. De eerste keer ons hoofd onderwater en 1 meter lager echt ademen door onze „Regulator“. Ik had direct paniek en wou al onmiddellijk terug naat boven, de boel opruimen en ermee stoppen.....echt niets voor mij. Maar ik zag dat Nick redelijk rustig was en kan mij toch niet laten doen, dus rustig in en uitademen en volhouden. De tweede dag waren ook oefeningen in de baai: alle probleempjes die je kan voorhebben onder water werden deftig uitgelegd met de nodige noodprocedures. Als goede leerlingen mochten we zo de volgende dag onze eerste echte 2 duiken doen.
Op de rand van de boot met een achterwaartse kopperol het water in. En dan zogezegd langzaam zakken naar 10 meter.....ok direct paniek bij mij...dus moest de leraar mij al direct kalmeren door diep in mijn oogskes te kijken en samen te zakken. Op dat moment dacht ik weer dat het niets voor mij was....maar Nick leek alles weer onder controle te hebben, dus moest ik volhouden. Achteraf bleek dat hij ook serieuze schrik had en piste gelijk in zijn pak....bah de viezerik!
Na een 25 tal minuutjes mochten we weer naar boven en terug de boot in op naar de volgende duikspot. Dit was rond een klein eilandje vol met zeeleeuwen, dus van zodra we het water inplonsten, kwamen zij sierlijk rond ons zwemmen en nieuwsgierig sniffelelen aan onze zwemvliezen. Echt de max.
En de laatste dag zijn we terug naar dezelfde plaats gegaan om onze laatste 2 duiken te voltooien en dit terug in het gezelschap van de zeeleeuwen. Deze 2 duiken konden we er echt meer van genieten, waren we iets rustiger en konden al eens deftig naar de viskes kijken.
Buiten de practische oefeningen moesten we ook een 250 pagina tellende cursus doornemen. En dit viel tegen....terug het gevoel hebben dat je op school zit, weten dat je een eindexamen hebt waar je 75 percent moet halen, 250 pagina’s in het Engels doornemen. En dit allemaal wanneer je op vakantie bent. Maar zoals jullie gelzen hebben.....zijn we zeer ijverig geweest en hebben hier mooie resultaten gehaald (even herhalen: Nick 96 percent en ikke 98 percent).

Deel 2 van Galapagos zal volgen na onze cruise......

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157600282628814/

24 mei 2007

Guayaquil (Ecuador)

21/05/07 - 22/05/07

Tijd om weer een nieuw land te verkennen: Ecuador.
Van Mancora via Tumbes naar Guayaquil, een rit van een paar uurtjes door de bananenplantages en de cacaovelden om dan in de grootstad Guayaquil aan te komen.
Voor Nick betekende dat een groot Big Mac feest (geen locale hamburger meer voor hem) en na 3 menukes konden we ook hier de stad verkennen, Ecuador verkoopt precies veel banaantjes want je voelt hier duidelijk een rijkere economie. Guayaquil zorgde even voor een thuisgevoel en zeker omdat het verdacht veel op Antwerpen leek. Gezellig rondslenteren, leguaantjes voederen in het park, ticketje boeken voor de Galapagos eilanden,....

Mancora (Peru)


17/05/07 - 20/05/07
Met de bus van Pisco naar Lima om daar een Mc Donalds-tussenstop te houden en dan een luxe nachtbus naar het hoge Noorden in Peru: Mancora, een kuststadje met heel veel wind.....de kitespot met uitstek in Peru.

Deze keer verkozen we ook om in een echt paradijs te verblijven: palmbomen en beachhuttekes....a la temptation Island, .....zaaalig!
Heel leuk om iedereen daar te zien met een kite en wij NADA......we werden allebei onnozel. Maar Nick had het al snel geregeld om een kite te huren voor 2 uurtjes en zo kon hij zich volop uitleven met de perfecte constante wind en een kite van 9 m2. Voor mij was er dus veel te veel wind. En heb ik dus met veel afgunst 2 uur Nick z'n kitesessie kunnen bestuderen en hierna nog eens voor een paar uur de verschrikkelijke grijns op z'n gezicht aanschouwen....heel plezant!
Maar de volgende dag was de windgod mij ook redelijk gunstig en ben ik toch ook wel een half uurtje het water opgeweest. We hebben daar kennis gemaakt met de Peruaanse kite scene waaronder de topmadam Katia Salas.

18 mei 2007

Pisco – Ballestas Islandés – Paracas

14/05/07 - 16/05/07

Het heerlijk Huacachina hebben we verlaten om door te trekken naar Pisco. Het stadje dat de naam draagt van de nationale drank hier in Peru. En om dit met iedereen te delen, hebben we verschillende Pisco’s gedronken en tevens het recept geleerd. Wanneer we terug zijn, zullen we een lekker cocktailfeestje geven met alle nieuwe geleerde drankjes.
Dat beloofd!
Een uitstapje naar de Ballestas Islands en Paracas heeft ons al een voorproefje gegeven van wat we allemaal te zien zullen krijgen op de Galapagos Eilanden: duizenden vogels, zeeleeuwen, pinguins….prachtige landschappen en heerlijke ceviche (rauwe vis gemarineerd met limoensap, ajuin, peper en zout en een beetje coriander).
En nu verder naar Lima om zo een bus te halen naar Manacora in het Noorden van Peru.

15 mei 2007

Nazca en Huacachina (Peru)

13/05/07 - 14/05/07

Met de volgende nachtbus werd onze trip verder gezet naar Nazca. Deze keer hebben we wat meer centjes uitgegeven om met een echte luxebus de nacht te overleven.
Stand van zaken: slechts 1 paar vlechten aanwezig en lap vlak achter ons…..protjesgeur allom dus. 1 dik Peruaantje, een echt snurkertje, en huplake vlak naast ons. Was dus weer een heel gezellige rit.
‘s morgens aangekomen in Nazca, werden we aangesproken door verschillende mensen om een tour met hen te boeken. Maar volgens onze gidsboeken doe je dit beter niet om niet in ‘t zak gezet te worden.Dus zijn we enkel met iemand van hen meegegaan om gebruik te maken van hun bagagedepot en om een frisse douche te nemen.
Zo konden we zelf ons vluchtje regelen over de Nazca lines wat echt fantastisch was. De foto’s geven het niet echt goed weer maar je kon echt alle figuren duidelijk zien, Na de vlucht hebben we nog een gezellige middag doorgebracht in Nazca city. Hebben onze mama’s gebeld om hen een gelukkige moederkesdag te wensen, want die zijn we echt niet vergeten hoor en ook hun lekker eten niet……tomatensoep, stoofvlees,…..mjammie….
Wij terug naar de hostel om onze rugzakken te gaan halen maar bleek niemad daar nog aanwezig te zijn. Alle deuren op slot en wij wilden graag verder trekken en de bus nemen. Dus is Nick als een echte inbreker op het dakterras geklommen om zo binnen te geraken en de deur open te krijgen. Al onze spullen gepakt en wijle weg naar Huacachina. Niemand gezien en dus ook niet moeten betalen……hihi
Na 2 uur bus en een taxirit kwamen we aan in een oase die gelegen is in de woestijn van Nazca. Relax!

Arequipa en Colca Canyon (Peru)

06/05/07 – 12/05/07

En zo hadden we uit Cuzco een nachtbus geregeld naar Arequipa. Maar aangekomen aan het busstation bleek onze bus niet volgeboekt dus konden we weer mee met de grootste rammelbus die er bestond. En van zodra je ne bolhoed en 2 vlechten ziet opstappen ben je ook weer al zeker van de bijhorende geurtjes.
Zo zaten we nog maar net op de bus en de jongen achter ons vond het fantastisch om 5 minuten aan een stuk met een leeg platiek cola flesje vlak aan ons oren een heus trommelconcert te geven. Hij was namelijk wat lastig dat Nick zijn stoel niet rechter wou zetten, wat ook niet mogelijk was of zijn kniën zaten achter zijn oren. Maar goed na enkele minuten hadden we het echt wel gehad met z’n orkest zodat Nick hem efkes boos maakte en ‘t colafleske uit z’n handen trok maar hier wel vriendelijk bij zei: Por Favor Senor…. Voor de rest is die jongen heel braaf gebleven.
Er zaten meer dan 2 vlechten op onze bus, dus dat was weer een schijtavontuur van jewelste. Na een paar uur was de stank al niet meer uit te houden en tegen de morgen was het zelf zo erg dat er een ruzie was ontstaan tussen de achterste rij en ne vent die ook wel wat krampkes had en het ook nog nodig vond om er een hoopke bij te doen.
Aangekomen in Arequipa vond Nick het ook wel precies leuk om nog wat krampkes te hebben en die heeft voor de rest van de dag op de pot gezeten. En dat was eigenlijk al een paar dagen bezig. Zo had hij ook al de nodige antibiotica binnen maar blijkbaar had dit geen effect. Dus wij naar Clinica Arequipa waar we direct bij een maag/darm specialist mochten langsgaan. Een beetje frullen en voelen en zo schreef hij de dikste spuit voor: een antibiotica-kuur bestaande uit 3 spuiten die hij om de 24uur mocht gaan laten inspuiten. Na de tweede spuit was er helaas nog geen beterschap zodat er toch een lichte paniek ontstond. Na een telefoontje naar onze dokter Carlos Ortiz Castro besloot deze toch om Nick op te nemen in het ziekenhuis. Al 10 kilo lichter, aangekomen in het ziekenhuis, werden de nodige onderzoeken gedaan zoals bloed trekken, scan van de buik en werd hij direct aan de baxter gelegd. En na 3 dagen ziekenhuis zijn we z’n beterschap gaan vieren met nen dikke pita.
Tijd om verder te trekken naar de Colca Canyon, de diepste canyon van de wereld. Normaalgezien wouden we een trektocht doen, maar gezien Nick z’n toestand hebben we voor een rustiger alternatief gekozen. In Chivay,het dorpje aan het begin van de Canyon hebben we ons laten verwennen in de thermische baden. Deze zouden een genezende functie hebben, wat dus goed van pas kwam. En na al dat verwennerij hebben we ons nog eens laten gaan in het kopen van souvenirkes…..rararara voor wie hebben we iets mee?????
En we waren vergeten dat we weer hoog in de bergen zouden zitten. Zo koelde het toch wel heel fel af en met blote voetjes in de sandalen was dit toch net iets te verfrissend. Dus kopen maar….lamawolle kousen, en lamawolle beenverwarmers…veel beter.
En zo worden we na 3 maanden reizen van die echte lamawolle kousen mannen die hun kousen in hun sandalen dragen….hip!
De volgende morgen,04u15, de bus naar Cruz Del Condor, een uitzicht over de Canyon waar er rond 08 u ‘s morgens een hele hoop condors rondvliegen op zoek naar eten.
En om 06u ‘s morgens is het ook niet echt warm dus kopen maar…nu tijd voor nog een warme lamamuts en lamagilet…..oléeee klaar om de condors in actie te zien en dit was echt wel de moeite.


08 mei 2007

Nieuwsflash: Nieuw Formule1 talent in België

Volgens de laatste berichtgeving wordt Jarne Stoop het nieuw opkomend talent in de Formule1.
Deze kleine snelheidsduivel weet zijn opa Bert zowel op de skipiste als op de racebaan voorbij te steken. Van deze jonge knaap gaan we nog veel te horen krijgen!

Cuzco en Machu Picchu (Peru)

03/05/07 – 06/05/07

Nu richting Cuzco, ooit de belangrijkste Inca stad. Heel gezellig, mooie pleintjes, gebouwen, kerken, smalle straatjes en natuurlijk is dit de poort naar El Valle Sagrado. De Sacred Valley is een heel mooi en groen gebied waar de Inca’s geleefd hebben. Zo hebben we een uitstapje gemaakt naar de verschillende Inca dorpjes waar we toch wat hebben opgestoken over de Inca’s. Dat moeten echt slimme mannen geweest zijn. In hun bouwkunst erken je steeds de vorm van een slang, puma en condor. Echt fascinerend heel die Inca geschiedenis.
We hadden dan ook heel graag de bekende Inca Trail gedaan, een 4 daagse trektocht door de Sacred Valley. Wij hoopten deze daar te kunnen boeken maar blijkbaar moet je dit al een jaar op voorhand plannen. Zo zat alles al volgeboekt voor de komende maanden.
Dan maar met de trein naar Aguas Calientes om de volgende morgen om 05u steil omhoog richting de Machu Picchu te klimmen om daar de zon te zien opkomen. Machtig.
Als je weet dat deze stad pas in 1911 per toeval ontdekt is….zo immens.
Na een ganse dag daar doorgebracht te hebben, terug te voet naar beneden.
En die klein mannen daar weten ook al heel goed hoe ze wat centjes kunnen bijverdienen. Kruipen in hun “traditionele” kledij en lopen het pad af om aan elke bocht waar de bus passeert even te wuiven. Zo doen ze dat aan elke bocht en beneden stopt de bus waar ze dan van elke toerist die in die bus zat wel wat centjes krijgen. En dan gaan ze uitgeput weer mee met een lege bus naar boven om naar de volgende lading toeristen te wuiven.
En wij, ook uitgeput, hebben nog een uurke gaan baden in de plaatselijke Aguas Calientes......zalig!

Lake Titicaca (Bolivia – Peru)

30/04/07 – 02/05/07

Van La Paz naar Copacabana aan het Lake Titicaca in Bolivia. Dit is het hoogste meer ter wereld waar er gevaren wordt (3820 m).
Een rustige bedoening met een bootuitstapje naar Isla Del Sol, een klein eilandje in het Lake Titicaca waar de eerste Inca volgens de legende geboren zou zijn. De bedoeling was dat we het eilandje te voet zouden doorkruisen van Noord naar Zuid maar Nick had de caca van Lake Titicaca te letterlijk genomen door de dag voordien een vettig hamburgerke naar binnen te spelen. Dus de wandeling werd vervangen door een met krampkes gevulde dag en bezoekjes van de locale WC’s op Isla Del Son. Leve de immodium !
Van Copacabana zijn we verder getrokken richting Peru naar Puno. Dit is een klein stadje ook gelegen aan het Lake Titicaca. Van daaruit hebben we weer een bootuitstapje gemaakt naar de Uros Islands of Islas Flotantes. Drijvende eilandjes gemaakt uit heel veel rietdoor de Uros mensen. Zij leven in rieten hutjes, eten riet, maken hun boten van riet, alles is daar dus riet.
Wel de moeite om te zien en weten dat zij zo primitief kunnen leven, maar denk wel dat hun blijvend bestaan ook wel te danken is aan de vele toeristen die dagelijks langskomen.

La Paz (Bolivia)

26/04/07 – 30/04/07

En zo hebben we Rio zonder kleerscheuren verlaten. Met de nachtbus naar Sao Paulo om daar om 06 u ‘s morgens aan te komen, mooi 02u op voorhand om tijdig onze vlucht naar La Paz (Bolivia) te halen.
Als eersten konden we inchecken bij de TAM-hostess, grondig ons E-ticket bestuderend, wat getokkel op haar computer en dan een neen- knikje en nog een neen-knikje…..probleempje. Onze reservatie was nergens te bespeuren, en ons E-ticket was blijkbaar niet voldoende want zij werken nog met papieren tickets en die zouden verstuurd zijn naar de hostel van waaruit we onze online boeking gedaan hebben. Dus wij snel een telefoontje naar diene hostel in de hoop dat ze ons een ticketnummer konden geven maar diegene die de telefoon opnam sprak enkel Portugees en zo werden we echt niet geholpen, Nog wat geloop van hier naar daar, proberen bellen naar het agentschap via we het E-ticket geboekt hadden, deze begonnen maar te werken om 08u…dus zo werd het 08u, onze vlucht was ondertussen al vertrokken en werden door niemand geholpen. Het enige wat ze in het Engels ons meedeelden: “we can’t do nothing, You have to buy a new ticket”. Heel frustrerend als je al over je budget zit en een nieuw ticket kostte het dubbel dan voordien. Dus wisten we dat het 3 dagen bus zou worden in plaats van een nieuw ticket. Maar omdat onze vlucht toch al vertrokken was, kon ik toch eens bellen naar het online reisbureau en eindelijk wat geluk. Deze dame was vriendelijk, kon ook basis Engels maar zij kon mij toch meedelen dat onze betaling uiteindelijk niet door is gegaan omdat we geen Braziliaanse Visakaart hadden…..opluchting alom! Ze heeft zelfs haar best gedaan om te kijken voor een nieuwe vlucht naar La Paz maar dat bleek heel duur te zijn. Maar wonder boven wonder vond ze nog een vlucht naar Santa Cruz in Bolivia die om 04u PM vertrok en landde om 06u PM in Santa Cruz. Fantastisch, zo hebben we vanuit Santa Cruz een nachtbus genomen naar La Paz en zijn daar tegen de middag aangekomen.
Uiteindelijk een op het eerste gezicht gezellige hostel uitgekozen tot wanneer ik mij tot de douche begaf waar het haar en vettigheid overal rondhing en de WC er niet bepaald proper uitzag. En toen….en toen was de maat vol….traantjes….maar mijn Nickje heeft me uiteindelijk toch getroost gekregen en zijn dan het stad ingetrokken.
Zo’n mooie stad is La Paz niet echt maar het is echt een souvenirmekka. Dus hebben we ons wat laten gaan en is er weeral een doos onderweg richting Steendorp. En na die paar stress-momenten zijn we naar de heksenmarkt getrokken en hebben daar een talisman gekocht wat ons zou steunen in de liefde, geluk en in het reizen. Je kon er ook lamafoetussen, opgezette gordeldieren, geglazuurde kikkers en andere viezigheid kopen, eigenlijk alles om een echte heksensoep te maken. Griezelig.
En na te veel cultuur en lui gedoe werd het weer eens tijd voor wat actie en zo hebben we een tour geboekt om een echte downhill te doen met de mountainbike, The Death Ride: omdat op deze weg de meeste doden vallen ter wereld (gemiddeld 300 doden per jaar) en dat je een hoogte overbrugt van 4700 m naar 1200 m. Er zijn zoveel agentschappen in La Paz die deze uitstap aanbieden, je hebt de gerenommeerde die in alle gidsen staan maar die vragen dan ook wel een pak meer geld hiervoor of je hebt de goedkopere agentschapkes die iets oudere fietsen hebben en niet de coole outfits. Dus besloten we toch om voor de goedkoop te gaan en ja dat was wel een duidelijk verschil. Op de top van den berg was iedereen klaar om te vertrekken, wij met echt oude fietsen en lelijke pakskes. Die ander mannen met top-fietsen en leuke helmpkes en brillen. Zij kregen professionele uitleg hoe ze hun bochten moesten maken, hoe ze op hun fiets moesten zitten ed……en wij??? Onze gids stelde 1 vraag…..en dat was werken de remmen? OK let’s go.
Het eerste deel van de downhill was op asfalt weg en daar zag ik het verschil al tussen de fietsen. Al die showmannen staken mij gewoonweg voorbij. Ik probeerde zelf nog bij te trappen maar dan trapte ik zot, heb mij plat op mijn stuur gelegd maar niets hielp. En dat is nu iets waar ik niet goed tegen kan, als ik snel wil gaan en dat lukt niet, wordt ik zo een beetje lastig. Maar goed wij hebben wel minder betaald en het uitzicht was ook wel mooi, dus gewoon chillen. Het tweede deel van de rit was dan de echte downhill op losse stenen, op een padje van 2 meter breed en een ravijn van 300 meter diep. Spannend…. Maar vooraleer daar aan te beginnen moesten we even wat bergop en krak,krak….mijn ketting in twee….dat beloofde voor het vervolg. Ik kreeg van de volgwagen direct een tweede fiets zodat ik verder kon….maar krak krak….weer een ketting in twee. Hopen dat talismanneke toch wat zou helpen.
Maar goed, ik heb niet opgegeven en uiteindelijk met een gerepareerde fiets aan de downhill begonnen. Echt kicken…..de showmannen nu ver achter ons en wij in volle vitesse den berg af. Snel dat dat ging en zo passeerde we hier en daar kruiskes. Na 5 uur actie bereikte we het eindpunt waar het lekker warm was en waar we een plonske konden doen in het zwembad als afsluiter.

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157600183776085/