21 oktober 2007
09/10/07 - 18/10/07Nepal met z'n Himalaya is natuurlijk het trekkingsland met uitstek. In Kathmandu zie je dan ook weer met overvloed de prachtige afritsbare broekskes, de echte geitewolle sokken mannen, fleecekes en mutskes,allemaal klaar om hun goed voorbereide trektocht te realiseren.
De Annapurna bergen maken deel uit van de Himalaya en hier rond bestaat een van de mooiste trekkings in Nepal. Een tochtje van een 14 a 21 dagen rond de verschillende 7en 8000ders doorheen de rijst- en marihuanavelden, mandarijnenbomen, bergrivierkes en kleinde gezellige dorpjes. Al deze dorpjes liggen ver afgelegen van eender welke baan, wat wil zeggen dat alles wat je je kan inbeelden door mensen- en ezelvervoer op z'n bestemming gebracht moet worden. Zo stonden we regelmatig in de file op een klein bergpadje waar ons een 10tal ezels moesten passeren, dan slefte er ons nog wel eens ne local op z'n slippers voorbij met een 60 kg aan snoep en Cola op zijne rug.
Het hoogtepunt van de trekking is dat je van 800 meter langzaam stijgt om uiteindelijk een pas van 5416 meter over te steken. Weer zonder enige acclimatisatie (foei), maar voelde ons nu wel een pak beter, hebben we ons aan dit avontuur gewaagd door om 05u 's morgens door de sneeuw met 't koplampke op deze beklimming te doen. Drie uurtjes later stonden we op de top met lekker, verse, krakende sneeuw, hier en daar een opklaring zodat we toch nog wat hebben kunnen genieten van de "view".
Dit circuit wordt ook wel de "appeltaartroute" genoemd omdat je overal in elk theehuisje onderweg een lekker stuk appeltaart kan eten. Het leuke was dat we op een bepaald moment aan de praat geraakt waren met ne zeer sympathieke, oudere Nepalees die ons vertelde dat hij ook al in Belgie en Nederland op bezoek was geweest in de jaren '70. Deze mens was op curus gekomen om leren pattaten te planten en appeltjes te kweken. En zo heeft hij zijn kennis gedeeld met alle inwoners rond de Annapurna's, die nu volleerde appel-en pattatenkwekers geworden zijn. En dus aan de appelman de grote eer dat het een appeltaartroute geworden is.
Alle dagen waren we al om 07u aan het stappen om tegen een uur of 4 op bestemming aan te komen. Uiteindelijk kwamen we in een wandelroes en bleven we maar gaan zodat we de trekking op 10 dagen hebben gerealiseerd. Fier op ons eigen maar kapot van deze dagen hebben we nu besloten dat dit waarschijnlijk de laatste zware inspanning van onze reis zal geweest zijn. Nu lekker wat uitbollen door boekskes te lezen, genieten van het goedkoop leven hier in Nepal en binnen enkele dagen onze trip verder te zetten naar India.
20 oktober 2007
Kathmandu (Nepal)
06/10/07 - 08/10/07 Kathmandu: getoeter, smog, bellekes gerinkel, druk druk druk maar.....lekker eten.
Vooral het lekker eten was zeer welkom na onze doorreis door Tibet waar we op instant noodles en rijst met groenten hebben geleefd. Dus eerste avond direct richting Fire and Ice restaurant, de beste Pizzeria in Kathmandu. Blijkbaar ook de favoriet van de vroegere kroonprins die waarschijnlijk na smakelijk zijne pizza binnen gespeeld te hebben, efkes heel het koningshuis neergeknald heeft.
Kathmandu is dan weer een shoppingsparadijs voor goedkope CD'kes, fake trekkingskledij en ook overvol van de hippiewinkeltjes. In de jaren '70 zijn hier veel jonge westerse hippies toegekomen, die ondertussen wel wat ouder geworden zijn, maar nog steeds met een peace-teken, rond brilleke en een flodderbroek rondlopen. Nepal staat vol marihuanaplanten en zo is alles hier heel vredevol voor die mannen.
Ons broekskes begonnen ook wat te slijten, dus hebben we ons ook een hippiebroek aangeschaft maar heb wel ontdekt dat dit mijne fashionstyle toch niet is ze.
De stad loopt verder vol met hindu's, heilige koeien, Holy mens.....allemaal op weg naar een of andere Hindu tempel, die we dan ook allemaal bezocht hebben en zo ons cultureel niveau weer wat opgekrikt hebben.
Vooral het lekker eten was zeer welkom na onze doorreis door Tibet waar we op instant noodles en rijst met groenten hebben geleefd. Dus eerste avond direct richting Fire and Ice restaurant, de beste Pizzeria in Kathmandu. Blijkbaar ook de favoriet van de vroegere kroonprins die waarschijnlijk na smakelijk zijne pizza binnen gespeeld te hebben, efkes heel het koningshuis neergeknald heeft.
Kathmandu is dan weer een shoppingsparadijs voor goedkope CD'kes, fake trekkingskledij en ook overvol van de hippiewinkeltjes. In de jaren '70 zijn hier veel jonge westerse hippies toegekomen, die ondertussen wel wat ouder geworden zijn, maar nog steeds met een peace-teken, rond brilleke en een flodderbroek rondlopen. Nepal staat vol marihuanaplanten en zo is alles hier heel vredevol voor die mannen.
Ons broekskes begonnen ook wat te slijten, dus hebben we ons ook een hippiebroek aangeschaft maar heb wel ontdekt dat dit mijne fashionstyle toch niet is ze.
De stad loopt verder vol met hindu's, heilige koeien, Holy mens.....allemaal op weg naar een of andere Hindu tempel, die we dan ook allemaal bezocht hebben en zo ons cultureel niveau weer wat opgekrikt hebben.
08 oktober 2007
Lhasa - Kathmandu
02/10/07 - 06/10/07 Met een serieuze koortsblaas, overgehouden aan het Nam-tso lake, was mijn uiterlijk perfect om lekker illegaal door Tibet te reizen. Voor ons geen dure jeeptrip om tot aan de Nepaleese grens te geraken, gewoon lokaal transport en duim omhoog.
Zo zijn we om 8u30 's morgens vertrokken in Lhasa richting Shygatse met de lokale bus en dit al zonder enige problemen. De chauffeur durfde ons een ticket verkopen, de politiecontroles waren ook niet zo ernstig en lieten ons vlotjes passeren. Volgens de Lonely Planet zou het vanaf Shygatse moeilijker worden om onafhankelijk te reizen en zou je daar een permit moeten regelen om je weg verder te zetten richting het westen. Pech voor ons want nu wou het bureautje ons geen permit meer geven naar aanleiding van 2 Amerikanen die in mei op de everest de Chineese vlag in de fik hebben gestoken met de rede FREE TIBET. Sindsdien meer controles en blijkbaar onmogelijk om een permit te krijgen. Terugkeren naar Lhasa om een jeepke te regelen zagen we zeker niet zitten dus nog eens proberen om een lokale bus te arrangeren deze keer richting Shegar, een uitvalsdorpje om tot aan het base camp van de everest te geraken. Plots wou niemand ons nog helpen met te vertellen welke bus en om hoe laat de bus zou vertrekken. Maar na lang wachten en volhouden dat we toch de bus wilden nemen, konden ze ons plots toch een ticketje verkopen voor veel te veel geld tot aan de Nepaleese grens waar we helemaal nog niet moesten zijn. Geen gezeur geen gezaag, wij de bus op en na een paar uurtjes aangekomen in Shegar. Nu werd het nog wat moeilijker want geen enkel buske rijdt door tot het base camp, dus werd het liften en hopen op een jeep die niet vol toeristen zat en die ons toch een lift wilden geven. Na een uurke wachten konden we mee met een Chinees koppel waarvan hun chauffeur 40 eurookes vroeg om ons mee te nemen. 40 eurookes is nog steeds beter dan de 400 euro die je normaal betaalt om met de jeep van Lhasa tot aan de grens te geraken. Uiteindelijk waren dit heel vriendelijke gezellige mensen die ons door de volgende politie check geloosd hebben. Zij werkte als seismologe, hij deed wetenschappelijk onderzoek in het weerstation aan de everst. Dus kregen we van hen een gratis bezoekje aan het weerstation en de lift tot aan het base camp. En wat hadden wij een geluk..........de everest was prachtig zichtbaar, geen wolkje, een mooie zonsondergang en een koude nacht. De volgende morgen hebben we nog een mooie wandeling gemaakt, hadden eigenlijk graag tot aan de voet van de Everest geraakt maar ook dit is verboden en hier staan serieuze boetes op.....dus heb ik Nick moeten tegen houden en zijn we als brave burgers terug getrokken naar het base camp.
Met een voldaan gevoel konden we onze duim weer omhoog steken en hopen op een lift, ook nu was het lot ons weer gunstig en kregen snel een lift van een Amerikaans koppel die geld genoeg hadden en ons een lift gaven in ruil voor enkele duidelijke everest foto's. Mooie deal en na een paar uurtjes konden we zo weer verder liften naar het volgende dorp Tingri. 2 grappige Tibetanen wilden ons graag helpen voor 10 euro. Zij gelukkig, wij gelukkig en na een uurtje konden we weeral een nieuw stadje verkennen.
De volgende morgen: laatste dag Tibet was volgens ons aangebroken, maar na 4 uur wachten op een lift konden we die gedachte ook al uit ons hoofd zetten.....geen auto die passeerde richting grens en als er al eens ene aankwam, zat die vol toeristen of waren het chauffeurs die graag veel centjes van ons kregen. Maar toch plots uit het niets kwam er een eenzame Chinees aangereden in een nieuwe 4x4, met een schoon muziekske op nl de soundtrack van de Himalaya film en deze mens zag het volledig zitten om ons tot aan de grens te brengen. Deze rit was een van de prachtigste en meest spectaculaire ritten die we ooit al gedaan hebben.
En zo werd het 6 oktober, de verjaardag van ons mama en de dag dat we eindelijk de grens konden oversteken, zonder nog gevraagd te worden naar onze permit. Aangekomen in het zeer verwelkomende Nepal, konden we de bus op voor nog eens 6 uurtjes maar werden dan weer beloond met een heerlijke douche en maaltijd in het zeer gaotische Kathmandu.
En omdat ik ons mama nog niet echt gehoord heb, wil ik haar nog een heel dikke proficiat wensen met haar 35ste verjaardag en kijk al uit naar den diner.
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157602304193161/
Zo zijn we om 8u30 's morgens vertrokken in Lhasa richting Shygatse met de lokale bus en dit al zonder enige problemen. De chauffeur durfde ons een ticket verkopen, de politiecontroles waren ook niet zo ernstig en lieten ons vlotjes passeren. Volgens de Lonely Planet zou het vanaf Shygatse moeilijker worden om onafhankelijk te reizen en zou je daar een permit moeten regelen om je weg verder te zetten richting het westen. Pech voor ons want nu wou het bureautje ons geen permit meer geven naar aanleiding van 2 Amerikanen die in mei op de everest de Chineese vlag in de fik hebben gestoken met de rede FREE TIBET. Sindsdien meer controles en blijkbaar onmogelijk om een permit te krijgen. Terugkeren naar Lhasa om een jeepke te regelen zagen we zeker niet zitten dus nog eens proberen om een lokale bus te arrangeren deze keer richting Shegar, een uitvalsdorpje om tot aan het base camp van de everest te geraken. Plots wou niemand ons nog helpen met te vertellen welke bus en om hoe laat de bus zou vertrekken. Maar na lang wachten en volhouden dat we toch de bus wilden nemen, konden ze ons plots toch een ticketje verkopen voor veel te veel geld tot aan de Nepaleese grens waar we helemaal nog niet moesten zijn. Geen gezeur geen gezaag, wij de bus op en na een paar uurtjes aangekomen in Shegar. Nu werd het nog wat moeilijker want geen enkel buske rijdt door tot het base camp, dus werd het liften en hopen op een jeep die niet vol toeristen zat en die ons toch een lift wilden geven. Na een uurke wachten konden we mee met een Chinees koppel waarvan hun chauffeur 40 eurookes vroeg om ons mee te nemen. 40 eurookes is nog steeds beter dan de 400 euro die je normaal betaalt om met de jeep van Lhasa tot aan de grens te geraken. Uiteindelijk waren dit heel vriendelijke gezellige mensen die ons door de volgende politie check geloosd hebben. Zij werkte als seismologe, hij deed wetenschappelijk onderzoek in het weerstation aan de everst. Dus kregen we van hen een gratis bezoekje aan het weerstation en de lift tot aan het base camp. En wat hadden wij een geluk..........de everest was prachtig zichtbaar, geen wolkje, een mooie zonsondergang en een koude nacht. De volgende morgen hebben we nog een mooie wandeling gemaakt, hadden eigenlijk graag tot aan de voet van de Everest geraakt maar ook dit is verboden en hier staan serieuze boetes op.....dus heb ik Nick moeten tegen houden en zijn we als brave burgers terug getrokken naar het base camp.
Met een voldaan gevoel konden we onze duim weer omhoog steken en hopen op een lift, ook nu was het lot ons weer gunstig en kregen snel een lift van een Amerikaans koppel die geld genoeg hadden en ons een lift gaven in ruil voor enkele duidelijke everest foto's. Mooie deal en na een paar uurtjes konden we zo weer verder liften naar het volgende dorp Tingri. 2 grappige Tibetanen wilden ons graag helpen voor 10 euro. Zij gelukkig, wij gelukkig en na een uurtje konden we weeral een nieuw stadje verkennen.
De volgende morgen: laatste dag Tibet was volgens ons aangebroken, maar na 4 uur wachten op een lift konden we die gedachte ook al uit ons hoofd zetten.....geen auto die passeerde richting grens en als er al eens ene aankwam, zat die vol toeristen of waren het chauffeurs die graag veel centjes van ons kregen. Maar toch plots uit het niets kwam er een eenzame Chinees aangereden in een nieuwe 4x4, met een schoon muziekske op nl de soundtrack van de Himalaya film en deze mens zag het volledig zitten om ons tot aan de grens te brengen. Deze rit was een van de prachtigste en meest spectaculaire ritten die we ooit al gedaan hebben.
En zo werd het 6 oktober, de verjaardag van ons mama en de dag dat we eindelijk de grens konden oversteken, zonder nog gevraagd te worden naar onze permit. Aangekomen in het zeer verwelkomende Nepal, konden we de bus op voor nog eens 6 uurtjes maar werden dan weer beloond met een heerlijke douche en maaltijd in het zeer gaotische Kathmandu.
En omdat ik ons mama nog niet echt gehoord heb, wil ik haar nog een heel dikke proficiat wensen met haar 35ste verjaardag en kijk al uit naar den diner.
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157602304193161/
01 oktober 2007
Nam-tso Lake (Tibet)
29/09/07 - 30/09/07Na een dagje rust in Lhasa zijn we op uitstap getrokken naar het hoogste meer van de wereld op 4718 meter: het Namtso meer. Dit meer ligt omgeven door besneeuwde 7000ders wat voor ons een ideaal chill plaastke was voor de komende 2 dagen. Zo hebben we ons tentje opgezet vlak aan het heilige meer met flapperende gebedsvlagjes om ons heen en ons geinstalleerd met een boekje en een koekje.
En 's avonds kropen we na de mooie zonsondergang in onze warme slaapzak en hoorden het water, de wind en de gebedsvlagjes...........net stemmetjes van de Tibetaanse geesten...................te weinig zuurstof is duidelijk niet goed voor het koppeke.
Ganden - Samye trekking (Tibet)
24/09/07 - 27/09/07Zoals jullie ondertussen al weten, zijn we in Tibet beland. Tibet maakt deel uit van China en alles wordt hier mooi gecontroleerd door de Chinese overheid zodanig het niet evident is om individueel rond te reizen. Om hier rond te reizen heb je verschillende permits nodig die op regelmatige tijdstippen overal gecontroleerd kunnen worden. Het nadeel is dat je op die manier bijna verplicht bent om al je uitstapjes te boeken met een reisbureautje wat alles weer heel duur maakt en heel onaantrekkelijk om steeds tussen een horde toeristen te zitten. Het controleren gaat ook nog verder dan enkel je permits, het internetgebruik wordt hier ook streng bewaakt waardoor je sommige zaken zelfs niet terug vindt op google. Zelfs onze eigen blog kunnen we niet bekijken, we kunnen alleen via een omweggetje een post doen en verder niets. Zo zullen we nog wat nieuwsgierig mogen blijven wachten om al jullie reacties te kunnen lezen en dit zal waarschijnlijk pas in Nepal gebeuren.
Maar voor ons blijft spanning belangrijk en daarom zijn we toch maar met ons tweetjes op de locale bus gesprongen richting het Ganden klooster. Ganden ligt op 4500 meter, een mooi klooster waar elke morgen pelgrims naar toe trekken om hun gebedjes en hun pelgrimtochtje rond het klooster te brengen. Zo arriveerden we samen met hen daar om een uur of 8 en zagen hoe zij met veel overgave hun geloof betuigden. Wij zelf kregen er kippenvel van omdat dit echt zeer speciaal is, de gebedsvlagjes die ze omhoog hangen, gebeden die op gekleurde papiertjes staan en die ze al zingend de lucht insmijten, allerlei geurtjes van wierrook die ze laten branden, een tochtje rond het klooster waarbij ze door elke spleet in een rots kruipen, jong en oud doen dit met de glimlach op hun gezicht.
Na heel dit spectacel te hebben meegemaakt, hebben we het dagje of twee aclimatiseren overgeslagen (tijdverspilling) en zijn aan onze 4 daagse trektocht begonnen richting het Samye klooster. Deze trektocht staat bekend als een van de mooiste van Tibet en als een mooie pelgrimstocht en nu ook als een niet te vergeten verjaardagscadeautje voor Nick! Na een paar uur wandelen kwamen we al uitgeput aan in het eerste dorpje Hepu. Het is toch niet zo gezond om je niet aan de hoogte aan te passen waardoor elke stap super vermoeiend is en je constant hapt naar een beetje zuurstof. In Hepu werden we aangesproken door een boer die ons aanbood de tocht samen met een Yak verder te zetten die onze rugzakken zou dragen. Na wat overleg hebben we besloten hier op in te gaan want het zou nog heel zwaar worden. Zo werden we eerst nog bij ons boerke thuis uitgenodigd om "lekkere" Yakbutter tea te drinken en hierbij nog een lekker yak-meel-balleke. En met dit op ons maagske konden we samen met hem en onze yak, wat uiteindelijk nen ezel bleek te zijn, onze tocht voor nog een paar uur verder zetten.
Nick met zijn 26 jaartjes was dood, ik met mijn wat meer jaartjes was half dood en ons boerke stond nog te zingen en te dansen.
De volgende morgen met 12 uur slaap erop en barstende koppijn, konden we pas aan het echte werk beginnen en dat was een serieuze klim waarbij we een pas van 5250 meter over moesten. Na deze dag waren we allebei dood, wel voldaan van wat we hadden gedaan en konden zo weer gaan slapen voor een uurke of 12. Ons boerke zat nog steeds vol energie en was weeral zingend en dansend den berg opgelopen.
Dag 3: nu begonnen we stilaan gewoon te geraken aan de hoogte, nog eens een paske doen van 5100 meter stelde al niets meer voor (kuchkuch), maar het plezante was dat we sindsdien ook weer mochten dalen. Het klimmen zat erop en nu konden we stilaan uitbollen naar de volgende kampplaats. 's Ochtends hadden we een groepje van 10 jonge pelgrims ontmoet die ergens van China vertrokken waren en nog veel verder door gingen trekken dan wij, ook zij konden nog steeds lachen, hadden plastiek sloefkes aan en loopten de bergen op en af zonder problemen.
Na nog een dagje dalen, kwamen we na 4 dagen stappen, 80 km verder aan in het dorpje Samye waar het eerste Tibetaans klooster zich bevindt. Voor ons was dit echt feest want we hadden het overleefd en zijn dit dan 's avonds ook gaan vieren met een heerlijke maaltijd en een warme douche.
En nog eens een dikke Hiephiephoera voor Nickje!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
