Puerto Natales en Torres Del Paine

En zo zaten we weer op de bus en deze keer richting Puerto Natales in CHILI !!!!! Dit is het stadje dat dan weer toegang geeft tot het Parque Nacional Torres Del Paine. 5 uurtjes op de bus, hobbel de bobbel met een grensovergang tussen Argentinië en Chili. Busje op en busje af met paspoortcontrole in Argentinië en in Chili zelfs volledige controle van de bagage want je mag niets van vlees, kaas, fruit, enz invoeren. Maar ja, wij hadden wel ons voorzien om heel die rit ook aangenaam te maken met ne volle pot Dulche De Leche (dit is de plaatselijke lekkernij, soort caramel om op je boterham te smeren = verslavend), kaas, toastjes en nog een paar chocotoffs van de carolinepien. Aan die grensovergang was er zelf controle dat er niets op de bus achterbleef. Dusss zo stonden we in de rij met onze rugzak vol lekkernij en al wat met angstzweet en zweetpollekes....en kweetnie hoe dat het komt maar ik zou nu toch niet geraag in de bak geraken voor ne pot Dulche de Leche en kaas mee te smokkelen. Dus hebben we in een heel snelle handeling vlug alles in de vuilbak gegooid.....en de chocotoffs die hebben we wel bewaard.....en zo aan de controle mooi kunnen passeren!!! Spannend hè
Puerto Natales is echt een lelijk dorpje, plots heel veel lelijk volk en de supermarkten verkopen niet zoveel lekkers als in Argentinië en zelfs 4x zo duur. Maar je hoeft er uiteindelijk alleen maar je inkopen te doen die je nodig hebt voor je 6 daagse trekking. Zo hebben we een warme nacht beleefd in een gezellige hostel om de dag nadien met een paar kilo spaghetti en muesli en ne salami te vertrekken naar Torres Del Paine. Nick had al snel ne wandelstok voor mij gevonden om Leen met het manke been dus overal heen te krijgen. Torres Del Paine is een zeer gekend en de W trekking is een favoriete trektocht die alle hoogtepunten van het park omvat, en de tocht heeft de vorm van een W.
Dag 1:
Onze eerste dag begon met een serieuse klim richting de Torres, dit zijn 3 graniete pieken van 3000 meter hoog. Met een zonnetje en 30 graden en een rugzak van 15 en 20 kilo werd dit al snel zweten geblazen.... tot we boven waren aan de camping. Tentje opgezet en dan een laatste stukje klauteren over heuse rotsblokken, morenen om zo bijna aan de voeten van de Torres te komen. Heel die weg omhoog zie je de Torres bovenalles uitsteken maar pas als je helemaal boven bent, word je echt verrast door hun grootsheid die omgeven is door een meer.Uniek!
´s avonds ons gamelleke gekookt: puree-pattatjes uit een zakje met worstjes, ajuintje en een tomatensausje, cullinaire hoogstand.
Dag 2:
Om 5u `s ochtends wekker gezet om hetzelfde geklauter opnieuw te doen maar met koplamp op en dit alles om de mooie zonsopgang mee te maken op de Torres wat een echte aanrader is. We waren zeker niet alleen die dit deden, maar wij waren wel de enigen die ons vuurke meehadden om een lekkere tas koffie daar te maken.
Hebben nog een wandeling gemaakt daar in de buurt en dan weer naar beneden naar een gezellige camping met douches en proper WC´s. Zaten net in de film „a neverending story“
Alles leek surrealistisch, paardjes die rond de tenten lekker het gras aan het kauwen waren, wolkjes die net geschilderd waren, kabbelend riviertje, blablabla, misschien wat melig voor iedereen, maar het was wel zo, nam!
Dag 3:
Een dagje rond het meer, naar de volgende gratis camping 7u wandelen was het vooruitzicht maar redelijk plat. Dus wij dachten olé olé, dat gaat een makkie worden. Maar dat viel dik tegen, het was warm, de rugzak begon tegen te steken, het was constant bergje op en bergje af, wel geen grote hoogte verschillen maar ik begon het wel te voelen in mijn knie en mijn rug. Het einde was in zicht, het laatste uurtje dat we moesten wandelen was weer een plezier tot ik af en begon te stroempelen en zo mijn voet omsloeg en dan mijn knie die uit de bocht vloog en ik op de buik in een echte Calafate struik met mijn gezicht belandde. Kerm, kerm, van de pijn, even Nickje roepen om hulp.....hoor ik ondertussen een paar helpende trekkers vragen aan Nick: Does She need aid? Waarop mijn lieftallig Nickje zegt: oooh no, she has a bad knee, it will be better. Zo stapten ze over mij heen en ik lag er nog steeds op mijn buik met mijn gezicht in die struiken en met diene rugzak op vol spaghetti, muesli en nen halve salami.
Na een kwartier werd het iets beter en ben dan hinkend richting camping gewandeld. Bijna aangekomen, een abnormaal gedonder ....verdorie seg, nu nog slecht weer op komst. Maar wat bleek, we hadden uitzicht op een gletsjer bovenop een berg en zagen de ene lawine na de andere naar beneden donderen wat dus ook het serieus gerommel meebracht!
Dag 4:
Hier wil ik eigenlijk wel eens het verhaal vertellen over de discussie van het matteke: Nick heeft een luxueus, opblaasbaar matje dat eigenlijk wel heel comfortabel ligt. Ik, daarentegen, heb nog steeds zo’n plat matje van toen ik 14 jaar was en mijn eerste trektochtjes deed. Pure nostalgie, maar kost wat kost wou ik alleen mijn matje meenemen en niet overgaan tot de aanschaf van zo’n opblaasbaar ding. Nickje had me zelf eentje geregeld van de Max, maar nee, leen ligt liever op haar eigen spul dat al zoveel jaren dienst gedaan heeft. Ondertussen heb ik daar al zo’n spijt van gekregen want ik voel ook wel dat ik geen 14 meer ben. Dus Nick vindt het ook zeer leuk om mij alle dagen hier mee te pesten. (ondertussen heb ik wel al zo ver gekregen dat we om de dag wisselen om op het matje te mogen slapen )
Dus deze dag voelde ik de kwalen echt wel hard dat we het wat rustiger aan hebben gedaan, een wandeling van een 5 tal uurtjes was lekker chill en het was trouwens toch niet echt mooi weer.
Dag 5:
Terug beter weer, terug frisse moed en we zijn weer weg ook op het gemakje, een uurtje of 2 maar naar de volgende camping....en we zongen er een liedje bij.....10 kleine negers en .......toen wisten we het niet meer. 10 kleine negers die zwommen naar de zee, nee dit is het ook niet, help, help....kan iemand ons het vervolg geven want we breken hier dus al enkele dagen ons hoofd over, en nu dat we toch over zo’n zaken bezig zijn....hoe ging het ook alweer met: kamperen is een echte heuse sport waarbij..........ook hier graag het vervolg voor.
Aangekomen op de camping hebben we een literke wijn gedronken en zelfs dan kwam het vervolg van de liedjes ook niet !
Dag 6:
Wat een nacht dat we beleefd hebben, hier hebben we dus echt te maken gehad met het echte weer uit Patagonië. Zware windstoten, regen, koude, maar onze tent heeft het overleefd ( in tegenstellling tot andere) en onze slaapzakjes gaven genoeg warmte, al een chance !
Opgestaan en gewacht tot het weer wat beter werd en toen aan onze laatste tocht begonnen richting Glaciar Grey, vergelijkbaar met de Perito Moreno maar iets kleiner van omvang en niet die krakende geluiden. Maar zeker de moeite waard. De tocht was 22 km en heeft 7u geduurd, deze keer zonder rugzak....zalig. Het weer was wel minder maar ook wel leuk, zo’n hevige wind, sommige momenten hadden we het moeilijk om recht te blijven staan.straf ze!
Dag 7:
Weer een winderige nacht in de tent zowel binnen (hè Nickje) als buiten.
Alles opgebroken en de boot genomen naar het ophaalpunt waar we terug de bus namen naar Puerto Natales.
Daar een laatste nacht doorgebracht om dan aan een 36uur durende trip te maken richting Bariloche (Argentinië). Waar we dus nu weer in een zeer gezellige hostel zijn aangekomen.
Wel al even de badkamer doen overstromen.....maar zo kennen ze ons hier ook weer al!

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157594564290974/