07 december 2007

Mui Ne (Vietnam) Part I

26/11/07 - 07/12/07
Na een uurtje wachten in de Bangkokse luchthaven, kwam er een bleke Sylvie toe met een groots pak dat al ons kitemateriaal omvatte. Het laatste deel van onze reis is nu definitief gestart ...... we eindigen met 2 maanden kitesurfen in Vietnam, rustig uitbollen en ons stilaan beginnen voorbereiden op wat komen zal.
Een dagje luchthaven en 's avonds een vlucht naar Saigon waar we opgewacht werden door Geoffrey, een vriend van Sylvie, die een taxirit had geregeld naar Mui Ne, ons eindbestemming.
Rond 12u middernacht kwamen we dan uiteindelijk aan in de Golden Kim, ons hotelleke met zwembadje. Tijd voor wat luxe en enkele frisse pintjes in het nabije barreke de Pogo.
Na 2 dagen vonden we de luxe al wat te min en zijn we verhuisd naar een echt luxe resort met een groter zwembad en jaccuzi en ook dichter bij de kiteclub....het leven van een backpacker kan hard zijn.....(geeuw)!
De eerste dagen sleften we vooral van het zwembad naar de zee, dan naar de ligstoel om dan verse scampi's te gaan eten en nadien weer af te sluiten met ne mega pina colada....en dan nog eens wat verse inktvis of kreeft binnen te spelen.
Af en toe huurden we ook eens een scooterke om de omgeving te verkennen en om naar ons barreke te gaan, maar pech alom.....Geoffrey en Sylvie zijn geraakt door een jeepke en ons Sylvieke kon met gescheurde teentjes en een gebroken teentje richting ziekenhuis. Voor Sylvie geen kitelessen dus, maar een echt pikkelend luilekker leventje aan het zembad, barrekes, wat natuurlijk ook niet slecht is. Hopelijk gaat alles beter binnen enkele dagen dat er toch nog wat waterpret voor haar inzit! Geoffrey heeft het kitesurfen dan toch gewaagd en is er ondertussen helemaal aan verkocht. Den Dekkers Kiters association is bij deze dan ook opgericht en heeft op dit moment wel geteld 4 leden. Inschrijven kan nog steeds, en voor de eerste 5 nieuwe leden staat er ne frisse cocktail te wachten. Den tijd van alleen maar pinten te drinken is gedaan....
Ondertussen zitten we hier al 2 weken en hebben onze draai hier al goed gevonden, alle dagen kan er gekite worden, lekker gegeten en gedronken.....ons hoor je niet klagen!!!

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157603420448201/

29 november 2007

Sylvie geland in Bangkok

Bangkok (Thailand)

20/11/07 - 26/11/07

Jiepieeeeeeeee.....het vuile India achter ons gelaten!!!!
We waren zo blij dat we zelfs een paar uurtjes te vroeg richting luchthaven waren getrokken met het idee om ons te laten verwennen met alles wat je in de leuke luchthaven winkeltjes kan krijgen. Maar was dat een dikke tegenvaller: een ongestructureerde, vuile luchthaven met 2 winkeltjes en een vies, duur sandwichkraam. En zo hebben we ons nog eens kunnen laten gaan in een laatste keer zagen en kakken op de kak-Indiers.
Dan een leuke vlucht met alles erop en eraan (tandenborsteltjes, kousen, dekentje, rode wijn, whiskey cola,.......) kortom een nieuwe perfecte start!
Bangkok, zalig........luxe, proper, geen gezaag en fantastische shoppaleizen! Wat moet ne mens nog meer hebben??? aaah ja, een proper hotelleke met zwembadje, was dan ook heel snel geregeld!
Met de spleetoogjes hebben wij helemaal geen last, en dat is een serieuze meevaller.
Dus Bangkok hebben we volledig op ons gemakske gaan verkennen zonder iemand ne Lonely Planet tegen zijne kop te smijten. Onze voorkeur ging deze keer uit naar puur shoppen en voor de verandering weeral lekker eten. Van het ene shoppingscenter en sushirestaurant naar het andere, en zo waren de eerste dagen goed gevuld.
Nog een beetje cultuur opgedaan door een bezoekje te brengen aan het Grand Palace en de Emerald Buddha, veel glitter en goud en bellekes, de moeite en zeker een van de mooiste tempels die we al gezien hebben.
's avonds hebben we ons ook nog bezig gehouden met zwaar culturele activiteiten en een bezoekje gebracht aan de Thaise hoerenbuurt, waar Nick snel een menu onder zijne neus geschoven kreeg en de keuze had uit verschillende masseusekes en allemaal met Happy Ending en als hij daar geen zin in had, mocht hij for free de pingpong of bananenshow meemaken ! Klinkt alleszins gezond!
Nog een leuke afsluiter was het Krathong Festival in Thailand, volle maan en overal kleine bootjes gemaakt uit bananenbladen met kaarsjes die op elk riviertje, watertje, zwembad aan het drijven waren. Zo kan je zelf je bootje op het water laten en zou de eeuwige liefde beloven. En moets je nu pech hebben dan zal je de eeuwige liefde zeker vinden in een volgend leven. Dus wij vonden dat zeker geen slechte investering, en hebben ons direct een fel bootje aangeschaft met vlag en al. Die stond dan ook wel heel snel in vuur en vlam.....zegt genoeg over ons dus!
Laatste dag Bangkok, een speciaal dagske want we hebben bezoek van Sylvie........die helemaal overgevlogen is uit het koude, natte Belgie om samen 3 weekjes te genieten van het luilekker leven in Vietnam!!!!

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157603326318230/

19 november 2007

Goa (India)

05/11/07 - 17/11/07

Vanuit Agra hebben we de trein genomen naar Delhi met 3 uur vertraging om zo om 02u 's nachts aan te komen in een zogezegd beter hotelleke. Een vuile kamer, stinken naar de white spirit, om dan na 5 uur slaap met hoofdpijn op te staan en toch heel blij te zijn. 5 november was een echte feestdag, weg uit het drukke gedoe en op weg naar betere oorden.
Goa here we come......

Arambol is een klein dorpje in het Noorden van Goa met gezellige barrekes en restaurantjes, heel relax, de plaats waar we moesten zijn. Na 12 dagen waren we het er nog niet beu, genieten van de dagelijkse zonsondergang, cocktails, people watching, verjaarde hippies die nog ne keer graag stoned rondlopen,....
Niets stress, alleen op tijd ons ne keer insmeren!

09 november 2007

Agra (India)

03/11/07 - 05/11/07

Vanuit Varanasi hebben we de nachttrein genomen naar Agra. Eerst een paar uren vertraging en dan konden we gezellig met z'n allen op een harde bank de nacht doorbrengen op weg naar de Taj Mahal.
Op het eerste zicht leek Agra toch al wat rustiger dan Varanasi, niet te veel gezaag en minder druk in het algemeen.
Een bezoek aan de Taj Mahal kon er niet aan ontbreken, alleen jammer dat we geen helder weer hadden wat niet de waaaaaauw foto's opleverde.... Maar al bij al, het blijft een zeer indrukwekkend gebouw en ook de moeite om wat rond te kijken en iedereen wat bezig te zien.
Dan een taxiritje met de motorrikshaw richting centrum, waar we graag lekker Indisch wilden eten....maar onze taxichauffeur dropte ons gewoon aan een van z'n winkels in plaats van het gevraagde centrum...en toen zijn we maar naar een internet cafe getrokken en een vluchtje gaan boeken naar GOA....strand, zon en hopelijk geen gezeik meer.
Dus volgende dag de trein op naar Delhi (met 3 uur vertraging) om daar in een rot mufkot te slapen en de dag nadien joepieeeeeeeee een vlucht te nemen naar het mooie, rustige GOA.

04 november 2007

Varanasi (India)

29/10/07 - 02/11/07
Een onvergetelijke grensovergang van Nepal naar India. Na 5 verschillende bussen geraakten we uiteindelijk aan de grens met India. En dan volgde de eerste allesbelovende ontmoeting met India, een land waar we voor gewaarschuwd waren door zovelen. Een land waar je een serieuze liefde ofwel een serieus haatgevoel voor hebt. Bij mij was dit al zeer snel duidelijk na mijn eerste stap in India.....druk, druk, druk....gebel, getoeter, "sir, where are you going, sir", "sir, sir, money change, sir", "sir, sir, taxi, sir" very cheap price for you.....
En dan denk je, komaan relativeren, kan allemaal niet zo erg zijn, we hebben al zoveel gezien en gehoord....kalm en positief blijven.....niets aan de hand. Niets aan de hand voor 5 minuten en dan had ik het al zo hard op mijn zenuwen gekregen dat ik hoopte dat het de volgende dag beter zou gaan....want nu was ik juist wat moe en overhit van de lange busrit.
De eerste nacht hebben we doorgebracht in een smerig hotelleke vlak aan het station in Gorakpur, waar we de volgende ochtend de trein zouden nemen naar Varansi. Om 06u probeerden we dan heelhuids door het volk, de koeiestront, de koeien, geiten en andere viezigheid te geraken om zo ons zitje in de trein te bereiken. Daar word je dan verwelkomd door de gapende Indiers, die je uren kunnen bekijken alsof je een of ander marsmanneke bent.
Maar op een treinrit van 6 uren, leg je je daar wel weer bij neer. Aangekomen in Varansi overvalt je nogmaals de drukte, nu geen 10 man die rond je staat te roepen maar 20 man die je wel naar een of ander hotel willen brengen, overal behalve naar waar jij zelf wilt. Op dat moment was het al gekrakt bij mij, de sympathie voor India was over en wou al direct richting een internetcafe om een vluchtje naar kweetniewaar te boeken maar dat ik snel weg zou zijn uit dat land. Nick bleef lang kalm en kon er nog serieus mee lachen, al goed dat hij dat nog kon want zo zijn we toch in het centrum beland waar de hotels zich bevinden. Normaalgezien zoeken wij op ons gemakske een goed hotelleke, maar hier als vliegen op ne stront zullen ze je wel gidsen naar een of ander hotel van ne vriend, oom, zus, broer of zijn ze zelf wel den 'businessman' maar je weet op voorhand als ze met jou ene stap mee binnen in een of ander hotel zetten, stijgen de prijzen met 50 procent en verdienen zij een dikke commissie. Maar dat moet je eens proberen, alleen een hotel binnenstappen. Je mag hen duizend keer zeggen, ik wil niet dat je me volgt, ik kan het alleen, die mannen vegen hier serieus hun voeten aan en je hebt het gewoon vlaggen. En dat is iets waar ik van geen kanten tegen kan en de voor de rest kalme Nick, is dan ook efkes ontploft.
Maar nu eens to the point: Varanasi:
Varanasi, de heilige stad bij uitstek voor de Hindu's, hier loopt de heilige Ganges waar er dagelijks honderden Pelgrims een badje komen nemen om al hun zonden weg te spoelen. Dus als ge weet dat elke Indier je in het zak zet, dan weet je dat die rivier overvol zit. Dat wassen gebeurt dan ook weer met de nodige rituelen, je ziet ze zelfs een slokje nemen, dit tussen de waterbuffels die ook heilig zitten te baden, de honden die vanalles uit het water aan het vissen zijn en tussen de lijken die voor je neus voorbij dobberen. Want voor die Hindu's is Varanasi ook de beste plaats om te sterven aan dat heilige water, dus van over heel het land komen ze naar daar om hun laatste dagen door te brengen en als ze dood zijn worden ze dan ook daar verbrand.
Nu zou je denken dat zo'n verbrandingsritueel mooi en respectvol zou zijn. Maar dit is toch wel de moeite, eigenlijk haast niet mogelijk om onder woorden te brengen van wat je daar allemaal ziet en ruikt. Je hebt verschillende brandplatforms van laag naar hoog en op een van deze platforms wordt je lichaam verbrand naargelang tot welke caste je hoort. Het lijk wordt op bamboestokken in doeken gewikkeld naar de Ganges gebracht waar dat het eerst een dipje krijgt. Ondertussen heeft de familie al een stapel hout aangekocht, net genoeg om het lijk verbrand te krijgen wat een 3 uur zou duren. De stapel hout ligt klaar en de mannelijke familieleden mogen dan het lijk op den hoop smijten. Vrouwen zijn hier niet toegelaten omdat zij veel te veel zouden wenen en tranen zorgen ervoor dat de ziel niet weg kan, dus er komen geen vrouwen en tranen aan te pas. Ondertussen wordt het vuur aangestoken en zie je de lijken (200 lijken per dag) stillekesaan opgebrand geraken. Wanneer de 3 uren verstreken zijn, zal iemand van de familie nog een stukje overschot oprapen uit de hete kolen, namelijk het bekken en staartbeen en wat wij hebben gezien hangt daar nog wel wat meer aan, en dat stuk wordt dan in de Ganges gesmeten zodat de ziel volledig weg kan. Maar dan zie je plots ne schurfthond met ne ruggegraat uit het water komen en lekker knabbelend zijn stukske vlees opknabbelen met het bijhorende gekraak van bot dat verpulverd wordt. Taferelen dat zo ongelovelijk zijn....
Zwangere vrouwen, Holy Mens, mensen die gestorven zijn door slangebeten, melaatsen die worden niet verbrand maar gewoon in de rivier gesmeten. En zo zijn we op een morgend gezellig gaan varen op de Ganges en ons bootje botste tegen ne "snake men", allemaal geen probeleem voor die mannen.


Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157602896147205/

02 november 2007

Chitwan National Park (Nepal)

27/10/07 - 29/10/07
Zoals gezegd, hebben we de afgelopen dagen nog maar weinig actief uitgespookt.
Dankzij de Nepalese bureaucratie hebben we nogmaals 5 dagen gespendeerd in Kathmandu om hier ons Indisch visum te regelen.
Van hieruit hebben we een busritje genomen naar het Chitwan National Park waar er toch wel wat wildlive zou te zien zijn. Met een toeristisch olifantenritje zijn we het park in getrokken en merkten al snel een wilde kip op,een wild zwijn, een neushoorn wat wel de moeite vonden en nog een hertje en onze safari zat erop.
Verder wat luieren, mee de olifantjes wassen, boekje lezen en nog wat genieten van de laatste rust vooraleer we ons richting India begeven.....

21 oktober 2007

Annapurna trek

09/10/07 - 18/10/07



Nepal met z'n Himalaya is natuurlijk het trekkingsland met uitstek. In Kathmandu zie je dan ook weer met overvloed de prachtige afritsbare broekskes, de echte geitewolle sokken mannen, fleecekes en mutskes,allemaal klaar om hun goed voorbereide trektocht te realiseren.
De Annapurna bergen maken deel uit van de Himalaya en hier rond bestaat een van de mooiste trekkings in Nepal. Een tochtje van een 14 a 21 dagen rond de verschillende 7en 8000ders doorheen de rijst- en marihuanavelden, mandarijnenbomen, bergrivierkes en kleinde gezellige dorpjes. Al deze dorpjes liggen ver afgelegen van eender welke baan, wat wil zeggen dat alles wat je je kan inbeelden door mensen- en ezelvervoer op z'n bestemming gebracht moet worden. Zo stonden we regelmatig in de file op een klein bergpadje waar ons een 10tal ezels moesten passeren, dan slefte er ons nog wel eens ne local op z'n slippers voorbij met een 60 kg aan snoep en Cola op zijne rug.
Het hoogtepunt van de trekking is dat je van 800 meter langzaam stijgt om uiteindelijk een pas van 5416 meter over te steken. Weer zonder enige acclimatisatie (foei), maar voelde ons nu wel een pak beter, hebben we ons aan dit avontuur gewaagd door om 05u 's morgens door de sneeuw met 't koplampke op deze beklimming te doen. Drie uurtjes later stonden we op de top met lekker, verse, krakende sneeuw, hier en daar een opklaring zodat we toch nog wat hebben kunnen genieten van de "view".

Dit circuit wordt ook wel de "appeltaartroute" genoemd omdat je overal in elk theehuisje onderweg een lekker stuk appeltaart kan eten. Het leuke was dat we op een bepaald moment aan de praat geraakt waren met ne zeer sympathieke, oudere Nepalees die ons vertelde dat hij ook al in Belgie en Nederland op bezoek was geweest in de jaren '70. Deze mens was op curus gekomen om leren pattaten te planten en appeltjes te kweken. En zo heeft hij zijn kennis gedeeld met alle inwoners rond de Annapurna's, die nu volleerde appel-en pattatenkwekers geworden zijn. En dus aan de appelman de grote eer dat het een appeltaartroute geworden is.

Alle dagen waren we al om 07u aan het stappen om tegen een uur of 4 op bestemming aan te komen. Uiteindelijk kwamen we in een wandelroes en bleven we maar gaan zodat we de trekking op 10 dagen hebben gerealiseerd. Fier op ons eigen maar kapot van deze dagen hebben we nu besloten dat dit waarschijnlijk de laatste zware inspanning van onze reis zal geweest zijn. Nu lekker wat uitbollen door boekskes te lezen, genieten van het goedkoop leven hier in Nepal en binnen enkele dagen onze trip verder te zetten naar India.

20 oktober 2007

Kathmandu (Nepal)

06/10/07 - 08/10/07
Kathmandu: getoeter, smog, bellekes gerinkel, druk druk druk maar.....lekker eten.
Vooral het lekker eten was zeer welkom na onze doorreis door Tibet waar we op instant noodles en rijst met groenten hebben geleefd. Dus eerste avond direct richting Fire and Ice restaurant, de beste Pizzeria in Kathmandu. Blijkbaar ook de favoriet van de vroegere kroonprins die waarschijnlijk na smakelijk zijne pizza binnen gespeeld te hebben, efkes heel het koningshuis neergeknald heeft.
Kathmandu is dan weer een shoppingsparadijs voor goedkope CD'kes, fake trekkingskledij en ook overvol van de hippiewinkeltjes. In de jaren '70 zijn hier veel jonge westerse hippies toegekomen, die ondertussen wel wat ouder geworden zijn, maar nog steeds met een peace-teken, rond brilleke en een flodderbroek rondlopen. Nepal staat vol marihuanaplanten en zo is alles hier heel vredevol voor die mannen.
Ons broekskes begonnen ook wat te slijten, dus hebben we ons ook een hippiebroek aangeschaft maar heb wel ontdekt dat dit mijne fashionstyle toch niet is ze.
De stad loopt verder vol met hindu's, heilige koeien, Holy mens.....allemaal op weg naar een of andere Hindu tempel, die we dan ook allemaal bezocht hebben en zo ons cultureel niveau weer wat opgekrikt hebben.

08 oktober 2007

Lhasa - Kathmandu

02/10/07 - 06/10/07
Met een serieuze koortsblaas, overgehouden aan het Nam-tso lake, was mijn uiterlijk perfect om lekker illegaal door Tibet te reizen. Voor ons geen dure jeeptrip om tot aan de Nepaleese grens te geraken, gewoon lokaal transport en duim omhoog.
Zo zijn we om 8u30 's morgens vertrokken in Lhasa richting Shygatse met de lokale bus en dit al zonder enige problemen. De chauffeur durfde ons een ticket verkopen, de politiecontroles waren ook niet zo ernstig en lieten ons vlotjes passeren. Volgens de Lonely Planet zou het vanaf Shygatse moeilijker worden om onafhankelijk te reizen en zou je daar een permit moeten regelen om je weg verder te zetten richting het westen. Pech voor ons want nu wou het bureautje ons geen permit meer geven naar aanleiding van 2 Amerikanen die in mei op de everest de Chineese vlag in de fik hebben gestoken met de rede FREE TIBET. Sindsdien meer controles en blijkbaar onmogelijk om een permit te krijgen. Terugkeren naar Lhasa om een jeepke te regelen zagen we zeker niet zitten dus nog eens proberen om een lokale bus te arrangeren deze keer richting Shegar, een uitvalsdorpje om tot aan het base camp van de everest te geraken. Plots wou niemand ons nog helpen met te vertellen welke bus en om hoe laat de bus zou vertrekken. Maar na lang wachten en volhouden dat we toch de bus wilden nemen, konden ze ons plots toch een ticketje verkopen voor veel te veel geld tot aan de Nepaleese grens waar we helemaal nog niet moesten zijn. Geen gezeur geen gezaag, wij de bus op en na een paar uurtjes aangekomen in Shegar. Nu werd het nog wat moeilijker want geen enkel buske rijdt door tot het base camp, dus werd het liften en hopen op een jeep die niet vol toeristen zat en die ons toch een lift wilden geven. Na een uurke wachten konden we mee met een Chinees koppel waarvan hun chauffeur 40 eurookes vroeg om ons mee te nemen. 40 eurookes is nog steeds beter dan de 400 euro die je normaal betaalt om met de jeep van Lhasa tot aan de grens te geraken. Uiteindelijk waren dit heel vriendelijke gezellige mensen die ons door de volgende politie check geloosd hebben. Zij werkte als seismologe, hij deed wetenschappelijk onderzoek in het weerstation aan de everst. Dus kregen we van hen een gratis bezoekje aan het weerstation en de lift tot aan het base camp. En wat hadden wij een geluk..........de everest was prachtig zichtbaar, geen wolkje, een mooie zonsondergang en een koude nacht. De volgende morgen hebben we nog een mooie wandeling gemaakt, hadden eigenlijk graag tot aan de voet van de Everest geraakt maar ook dit is verboden en hier staan serieuze boetes op.....dus heb ik Nick moeten tegen houden en zijn we als brave burgers terug getrokken naar het base camp.
Met een voldaan gevoel konden we onze duim weer omhoog steken en hopen op een lift, ook nu was het lot ons weer gunstig en kregen snel een lift van een Amerikaans koppel die geld genoeg hadden en ons een lift gaven in ruil voor enkele duidelijke everest foto's. Mooie deal en na een paar uurtjes konden we zo weer verder liften naar het volgende dorp Tingri. 2 grappige Tibetanen wilden ons graag helpen voor 10 euro. Zij gelukkig, wij gelukkig en na een uurtje konden we weeral een nieuw stadje verkennen.
De volgende morgen: laatste dag Tibet was volgens ons aangebroken, maar na 4 uur wachten op een lift konden we die gedachte ook al uit ons hoofd zetten.....geen auto die passeerde richting grens en als er al eens ene aankwam, zat die vol toeristen of waren het chauffeurs die graag veel centjes van ons kregen. Maar toch plots uit het niets kwam er een eenzame Chinees aangereden in een nieuwe 4x4, met een schoon muziekske op nl de soundtrack van de Himalaya film en deze mens zag het volledig zitten om ons tot aan de grens te brengen. Deze rit was een van de prachtigste en meest spectaculaire ritten die we ooit al gedaan hebben.
En zo werd het 6 oktober, de verjaardag van ons mama en de dag dat we eindelijk de grens konden oversteken, zonder nog gevraagd te worden naar onze permit. Aangekomen in het zeer verwelkomende Nepal, konden we de bus op voor nog eens 6 uurtjes maar werden dan weer beloond met een heerlijke douche en maaltijd in het zeer gaotische Kathmandu.
En omdat ik ons mama nog niet echt gehoord heb, wil ik haar nog een heel dikke proficiat wensen met haar 35ste verjaardag en kijk al uit naar den diner.
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157602304193161/

01 oktober 2007

Nam-tso Lake (Tibet)

29/09/07 - 30/09/07
Na een dagje rust in Lhasa zijn we op uitstap getrokken naar het hoogste meer van de wereld op 4718 meter: het Namtso meer. Dit meer ligt omgeven door besneeuwde 7000ders wat voor ons een ideaal chill plaastke was voor de komende 2 dagen. Zo hebben we ons tentje opgezet vlak aan het heilige meer met flapperende gebedsvlagjes om ons heen en ons geinstalleerd met een boekje en een koekje.
En 's avonds kropen we na de mooie zonsondergang in onze warme slaapzak en hoorden het water, de wind en de gebedsvlagjes...........net stemmetjes van de Tibetaanse geesten...................te weinig zuurstof is duidelijk niet goed voor het koppeke.

Ganden - Samye trekking (Tibet)

24/09/07 - 27/09/07
Zoals jullie ondertussen al weten, zijn we in Tibet beland. Tibet maakt deel uit van China en alles wordt hier mooi gecontroleerd door de Chinese overheid zodanig het niet evident is om individueel rond te reizen. Om hier rond te reizen heb je verschillende permits nodig die op regelmatige tijdstippen overal gecontroleerd kunnen worden. Het nadeel is dat je op die manier bijna verplicht bent om al je uitstapjes te boeken met een reisbureautje wat alles weer heel duur maakt en heel onaantrekkelijk om steeds tussen een horde toeristen te zitten. Het controleren gaat ook nog verder dan enkel je permits, het internetgebruik wordt hier ook streng bewaakt waardoor je sommige zaken zelfs niet terug vindt op google. Zelfs onze eigen blog kunnen we niet bekijken, we kunnen alleen via een omweggetje een post doen en verder niets. Zo zullen we nog wat nieuwsgierig mogen blijven wachten om al jullie reacties te kunnen lezen en dit zal waarschijnlijk pas in Nepal gebeuren.
Maar voor ons blijft spanning belangrijk en daarom zijn we toch maar met ons tweetjes op de locale bus gesprongen richting het Ganden klooster. Ganden ligt op 4500 meter, een mooi klooster waar elke morgen pelgrims naar toe trekken om hun gebedjes en hun pelgrimtochtje rond het klooster te brengen. Zo arriveerden we samen met hen daar om een uur of 8 en zagen hoe zij met veel overgave hun geloof betuigden. Wij zelf kregen er kippenvel van omdat dit echt zeer speciaal is, de gebedsvlagjes die ze omhoog hangen, gebeden die op gekleurde papiertjes staan en die ze al zingend de lucht insmijten, allerlei geurtjes van wierrook die ze laten branden, een tochtje rond het klooster waarbij ze door elke spleet in een rots kruipen, jong en oud doen dit met de glimlach op hun gezicht.
Na heel dit spectacel te hebben meegemaakt, hebben we het dagje of twee aclimatiseren overgeslagen (tijdverspilling) en zijn aan onze 4 daagse trektocht begonnen richting het Samye klooster. Deze trektocht staat bekend als een van de mooiste van Tibet en als een mooie pelgrimstocht en nu ook als een niet te vergeten verjaardagscadeautje voor Nick! Na een paar uur wandelen kwamen we al uitgeput aan in het eerste dorpje Hepu. Het is toch niet zo gezond om je niet aan de hoogte aan te passen waardoor elke stap super vermoeiend is en je constant hapt naar een beetje zuurstof. In Hepu werden we aangesproken door een boer die ons aanbood de tocht samen met een Yak verder te zetten die onze rugzakken zou dragen. Na wat overleg hebben we besloten hier op in te gaan want het zou nog heel zwaar worden. Zo werden we eerst nog bij ons boerke thuis uitgenodigd om "lekkere" Yakbutter tea te drinken en hierbij nog een lekker yak-meel-balleke. En met dit op ons maagske konden we samen met hem en onze yak, wat uiteindelijk nen ezel bleek te zijn, onze tocht voor nog een paar uur verder zetten.
Nick met zijn 26 jaartjes was dood, ik met mijn wat meer jaartjes was half dood en ons boerke stond nog te zingen en te dansen.
De volgende morgen met 12 uur slaap erop en barstende koppijn, konden we pas aan het echte werk beginnen en dat was een serieuze klim waarbij we een pas van 5250 meter over moesten. Na deze dag waren we allebei dood, wel voldaan van wat we hadden gedaan en konden zo weer gaan slapen voor een uurke of 12. Ons boerke zat nog steeds vol energie en was weeral zingend en dansend den berg opgelopen.
Dag 3: nu begonnen we stilaan gewoon te geraken aan de hoogte, nog eens een paske doen van 5100 meter stelde al niets meer voor (kuchkuch), maar het plezante was dat we sindsdien ook weer mochten dalen. Het klimmen zat erop en nu konden we stilaan uitbollen naar de volgende kampplaats. 's Ochtends hadden we een groepje van 10 jonge pelgrims ontmoet die ergens van China vertrokken waren en nog veel verder door gingen trekken dan wij, ook zij konden nog steeds lachen, hadden plastiek sloefkes aan en loopten de bergen op en af zonder problemen.
Na nog een dagje dalen, kwamen we na 4 dagen stappen, 80 km verder aan in het dorpje Samye waar het eerste Tibetaans klooster zich bevindt. Voor ons was dit echt feest want we hadden het overleefd en zijn dit dan 's avonds ook gaan vieren met een heerlijke maaltijd en een warme douche.
En nog eens een dikke Hiephiephoera voor Nickje!!!!

23 september 2007

Beijing - Lhasa (China)

20/09/07 - 23/09/07

Met pijn in het hart hebben we het shopparadijs Beijing achter ons gelaten en nog eens 2 dagen genoten van een treinreis doorheen China.
Deze keer ging het om de nieuwe, rechtstreekse verbinding tussen Beijing en Lhasa in Tibet, de hoogste treinrit waar we op 5000m zelf voorzien werden van zuurstof. Niet met 4 personen in een coupeeke maar met 6, wat lekker krap was. Uiteindelijk allemaal geen probleem, want hebben ons kunnen amuseren met boekjes lezen, slapen en genieten van de mooie landschappen en een beetje ijl in het kopke zijn.
Uiteindelijk na 2 dagen 's avonds aangekomen in Lhasa, waar nergens een lampke brandde, overal moniken die in de smalle straatjes rondslenterden, een speciaal sfeerke dat ons direct aanstond.
En vandaag waren we dan ook helemaal in topvorm om deze stad te verkennen met z'n kloosters, de Potala tempel wat de vroegere woning van de Dalai Lama was. En natuurlijk heel veel people watching wat hier toch weer de moeite is: jonge moniken met nen hippe zonnebril op Nike basketbalsloefkes en de nieuwste GSM in hun hand om de laatste gebedjes door te sms'en. Maar je hebt er ook anderen die op hun buik voortglijdend een hele tocht afleggen. Het Budhisme weet blijkbaar nog veel mensen te bekoren, helemaal iets anders dan ons Christendom.
Verder hebben we nog wat kampeermateriaal aangeschaft om morgen een weekje de bergen in te trekken en een paar passen van 5000 en meter te overbruggen. Dus hopelijk tot binnen een week...........

20 september 2007

Beijing (China)

13/09/07 - 20/09/07

En zo weld het weel tijd om wat veldel te leizen naal een nieuwe bestemming. Een 2 daagse tlein- en busleis leidde ons tot Beijing. Beijing gekend om z'n ovelheellijke Peking Eend, die al de eelste avond op ons boldje geplesenteeld lag, bekend om Mao, en om de Olympische spelen die
hiel in 2008 zullen plaatsvinden.
De eelste dag walen we al dilect op wandeltocht naal de histolische plaatskes zoals het Tiananem Squale waal we dool 2 sympathieke Chineese jongens aangesploken welden. Zij walen supel geintelesseeld in Belgie en in spoltwagens zoals Fellali en zo in onze babbel belandden we in een gezellig theehuisje om nog wat veldel te kletsen en lekkel veel soolten thee te dlinken. Maal op 't einde kwam de echte vellassing en dat was een lekeningske van 230eulookes vool wat thee te dlinken, maal dat kan misschien wel met alle Chinezen maar niet met den deze. Dus 10eulookes achtel gelaten en ne keel goe gelachen en wijle veldel dool de stad naal de Folbidden City. Allemaal heel schoon.
Volgende dag zijn we el echt op uitgetlokken naal de Chinese Muul, waal we kilometelkes op gewandeld hebben. 's avonds natuullijk uitgeput en ons dan ne keel laten velwennen; eelst sushi eten en ne keel de locale specialiteiten geplobeeld zoals slang en na dit alles: kappel voor ne Chinese Haircut, Nickje ondeltussen volledig gemasseeld en geeindigd met een zalige voetmassage.
Dag 3: stapstapstap naal de Temple Of Heaven maal van al dat gestap welden we zo moe dus sindsdien hebben we ons een fietske gehuuld wat veel snellel en aangenamel was.
Op dag 4 hadden we wat genoeg van al het cultelele en was het tijd om ons even te laten gaan in Shopieshopie. En om alle koopvelslaafden ondel ons wat jaloels te maken: Almanizonneblil 10 E, Levis jeans 10 E, Seven jeans 10 E, Diesel jeans 10E, gewone blil met collecte glazen 20E, petje Volcom 4E, .....
Voldaan van al het shoppen konden we onze buikjes weel vullen met al weel lekkele Sushi.
Dag 5, tijd om de dikke buikjes wat weg te welken, dus 't fietske op en veel kilometelkes fietsen naar Summel Palace buiten de stad. Daal ne keel bootje gevalen, wat londgewandeld, maal niet te veel meel want we walen eigenlijk heel moe, dus na wat dlinken en eten en fotookes nemen, zijn we telug naal het centlum gelaced. Uitgehongeld ons een paal schotelkes eten besteld en nadien knockout in slaap gevallen.
En zo hebben we vandaag onze laatste dag in Beijing doolgeblacht met ons nog nen allellaatste keel te laten gaan in het shoppen, want moeten tlouwens aan onze winteloutfit welken als we binnen een paal maanden telug thuis zijn. Missie volledig geslaagd, alles in een dooske gestopt en de post op naal den Belgique.
Nickje is dan ook nog naal de kappel gegaan omdat blijkbaal toch wel wat mensen commentaal hadden op mijn eigen kappelkwaliteiten. Maal nu, is Nickje een beetje tliestig, zijn haalkes zijn helemaal niet zo mooi geknipt.....
Tot binnen een paal dagen want stlakjes zitten we weel vool 2 dagjes de tlein op lichting Tibet.

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157602089265529/

15 september 2007

Terelj (Mongolie)

11/09/07 - 13/09/07

Na een dagje beschaving in Ulaanbaatar waar we ons maagskes weer wat konden opvullen met deftig eten, trokken we naar het nabijgelegen nationaal park Terelj. Omdat onze trein 2 dagen later zou vertrekken richting Beijing was dit nog een ideale uitstap om hier enkele dagen door te brengen. Het park heeft veel weg van een alpenlandschap met dennebomen, rotsen en edelweis. Hier verbleven we bij de Flodderfamilie van alle nomaden want ne keer op de vuist gaan met de buren, roepen en tieren op de toeristen, zat staan pissen met hun pietje onze richting uit, was allemaal een doodnormale zaak. Maar helaas voor mij heb ik van dit spectakel niet volop kunnen genieten omdat ik een beetje ziekskes was. Overdag wat paardrijden en wandelen en 's avonds voor de beteren onder ons: pintjes en wodka drinken.
En zo waren er paar Chinese toeristen die een lief geitje zagen rondhuppelen, wat hun maagskes deed knorren. Dus boden ze de Flodders 150 dollar aan om dit beestje met een Zwitsers zakmes de keel over te snijden en hiervan Geit op Mongoolse wijze te prepareren: u neemt 1geit, onthoofd dit, breek alle ribben en haal alles wat je binnenin vindt eruit, neem stenen die ondertussen serieus verhit zijn vanuit het knetterende kampvuur, deze steek je mooi in de geit samen met een ajuintje, alle ingewanden en een handvol zout. Nu schroeien we de geit dicht en stoven deze voor een uurtje of 2 op het vuur. En nu smullen maar.
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157602017340858/

10 september 2007

Gobi woestijn (Mongolie)

03/09/07 - 09/09/07

Amai amai amai, snel internet moet hier nog uitgevonden worden, vandaar dat er serieuze vertraging op onze blog zit....maar bij deze, de update van ons verblijf in de Gobi woestijn in Mongolie.

We zijn er hier direct ingevlogen met een 7 daagse trip naar en doorheen de Gobi woestijn. Met een oude Russische 4x4 bus, 2 langharige Oostenrijkers, 1 saai Koreaantje en ne Mongool van ne chauffeur hebben we vorige week onze trip aangevangen doorheen de grote vlakten. Elke dag konden we de bus in voor een 5, 6 a 7 uurtjes om werkelijk te genieten van de mooiste landschappen. Nergens een boompje te bespeuren, maar alleen overheersende steppe vlakten. We passeerden kuddes geiten, koeien, paarden, echte kamelen met hun jonge herdertjes. Onze dagelijkse ritten werden onderbroken voor te tanken, een beetje te eten en iets aan de wagen te repareren. Onze chauffeur wist steeds op een, twee drie alles gerepareerd te krijgen en zo moesten we echt niet paniekeren om ergens in de grote Gobi woestijn te verkommeren.
's Avonds net voor het donker werd, kwamen we gelukkig elke keer toe bij een nomaden-familie waar we dan bij hen in een ger tent mochten blijven slapen. Da's een typisch Mongolen woning, gemaakt van een ronde, houten constructie met schapenvacht als isolatie waarin we als echte gasten werden ontvangen met de meest "heerlijke" maaltijd van rijst met gedroogde geitenmaag en een beetje ketchup. Niet dat we biefstuk-friet hadden verwacht, of ne verse lasagne of die bloemkool in den oven, nee, nee wij wisten dat we in de woestijn zaten, waar geen diepvrieserke met kant en klare maaltijden te bespeuren viel. En daarom konden we ons voor die 7 dagen echt wel tevreden stellen met de sobere maaltijden. Maar deze werden dan ook weer snel vergeten door de Mongoolse gastvrijheid. Deze bestaat eruit om samen in een kringske volle koppen of soepkommekes wodka te drinken. En de beleefdheid zegt hier dat je niet mag weigeren of je wordt aanzien als een echte sissi. Nu kunnen jullie zeggen wat jullie willen, maar de Nick en de Leen zijn geen sissies en trouwens we zijn zeer beleefde mensen, dus konden we niet anders dan deelnemen aan dit dagelijks ritueel. Tot er een bepaalde avond was, de sterren stonden net niet zo goed, de maan gaf niet de volle kracht, een kampvuurke met Mongoolse liederen daarna waren wij aan de beurt en wisten niets beter te verzinnen dan "den bok is dood" en toen is het even fout gelopen met mezelf...........maar na een dagje uitgeschakeld te zijn en veel plezier van de anderen, begaf ik mij weer onder de levenden en kon weer van de mooie Gobi genieten.
Buiten rijden, eten en drinken zijn we ook gaan wandelen in de bergen, kameeltje rijden, zandduinen beklimmen en na 7 dagen nen echte douche nemen, wat meer dan welkom was.

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157601981647358/


02 september 2007

Transsiberie-Express (Rusland)

28/08/07 - 02/09/07

Na 4 dagen in het "koude" Moskou doorgebracht te hebben, was het pas tijd om de echte Siberische koude op te zoeken. Met de transsiberische express trein hebben we een 6 daagse continue rit gemaakt vanuit Moskou tot Ulaan-Bataar in Mongolie. Een treinrit doorheen heel Siberie kon ons een klein beeld scheppen van wat Rusland nu eigenlijk is. Ok, de koude was er eigenlijk helemaal niet, want de zomers zijn hier kort maar krachtig met temperaturen tot 35 graden. Een groot verschil met een lange winter van enkele maanden met op sommige plaatsen temperaturen van -65 graden.
Aangekomen op een drukbevolkt perron vol Russen, Mongolen en toch wel wat toeristen konden we een half uurtje later de trein op, wagon 11, slaapplaatsje 23 en 24. Wij hadden voor tweede klasse gekozen en mochten zo een compartimentje delen met nog 2 anderen. Onze trein reed van Moskou tot Peking en blijkbaar kozen veel toeristen om rechtstreeks door te reizen tot Peking, waardoor wij in een aparte Mongolie wagon gedropt werden. Onze medereizigers, 2 Duitsers mochten hun compartimentje delen met 2 Mongolen en wij, wij bleven alleen over. Geen geklaag, geen gezaag, groot feest bij de Nick en de Leen met de nodige wodka. Nick haalde zelfs z'n Mac Gyver kunsten boven en installeerden onze muziekinstallatie zonder zelfs een stopcontact te gebruiken.
Na 2 dagen feest en duizenden bomen gepasseerd te hebben, kregen we eindelijk gezelschap van ne Chinees. Niets tegen Chinezen ze, maar wat eten die toch allemaal? Alles wat serieus stinkt heeft diene mens de overige 4 dagen binnengespeeld. Veel communicatie was er ook niet bij, dus zijn we overgegaan op boekjes lezen en nog wat meer bomen tellen. De rit was heel mooi, je zag het landschap steeds veranderen, passeerden het Bailkalmeer en kwamen uit op de Mongoolse vlaktes waar geen boompje meer te bespeuren viel.

28 augustus 2007

Moskou (Rusland)

24/08/07 - 28/08/07

12 hectische dagen achter de rug met een blij weerzien van mama's en papa's, zussen, vrienden en vriendinnen. En zo konden we met het nodige overgewicht van de afgelopen etentjes het vliegtuig op richting Zurich om dan verder te vliegen naar Moskou. 5 uurtjes later konden we ons al verdiepen in alle Russische tekentjes en in het taaltje om onze weg te vinden naar onze hostel. "Gracias en por favor werden ook al niet verstaan, dan maar met gebarentaal de bus en metro op.
We konden al snel een speciaal maar zeer aangenaam sfeertje waarnemen. Moskou is zeker de moeite met z'n architectuur: grijze, strakke gebouwen en kerken met de kleurrijkste torentjes. Een bezoekje aan het Rode Plein, het Kremlin en eens goeiedag zeggen aan Lenin maakten natuurlijk ook deel uit van onze citytrip.
Opmerkelijk doet de mafia hier gouden zaken: als je weet dat een gemiddeld maandloon 300 euro bedraagt, dan sta je echt versteld als je hier de Porsche Cayennen, de Masserati's, de BMW's 7 en andere dikke bakken ziet rondvlammen. En dan voor de mannen is het hier een echt paradijs: veel vrouwen en niet zo maar van die goedkope matroesjka's maar modellekes met lange benen, prachtig gekleed in Chanel, Hugo Boss, Moschino,......
Vodka blijft geliefd bij de Russen maar bij de jongere generatie is dit wat meer vervangen door het drinken van bier en zo is het maar doodnormaal dat iedereen (mannen, vrouwen en de Nick) hier met halve liters rondloopt.
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157601724634381/

22 augustus 2007

Steendorp - Kemzeke - Antwerpen - Hasselt - ... (België)

11/08/07 - 24/08/07
Jaja, geland en direct gevlogen in de pistollekes met hesp, kaas en américain om nog wat in de sfeer te blijven.
Na heel ons verwenlijstje van Belgische kost verorberd te hebben, waren we dan ook weer klaar om lekkere Belgische pintjes te proeven en eerlijk gezegd: die blijven smaken.
Feestje hier, feestje daar, wat nog eens werd afgesloten met een Pukkelpopfestijn.
Alle foto's:
http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157601599642782/


'k Heb getwijfeld over België
Omdat iedereen daar lacht
'k Heb getwijfeld over België
Want dat taaltje is zo zacht
'k stond zelfs in dubio

Maar ik nam geen enkel risico
'k heb getwijfeld over België
'k stond zelfs in dubio
Maar ik nam geen enkel risico
'k heb getwijfeld over België
België
België
België
België

Washington DC (USA)

09/08/07 - 11/08/07
Afscheid van Centraal-Amerika: eerst een binnenlands vluchtje naar Mexico City waar we pas om middernacht landde. En in plaats van een hotel te zoeken, hebben we ons gezellig geïnstalleerd in de luchthaven. Slaapzakske, tandjes gepoetst, wekkerke gezet, lepeltjelepeltje, maar helaas ....onze rust werd verschillende keren gestoord door de kuisploeg en de bewakers. Met kleine oogjes het vliegtuig op naar Washington waar Nick verwelkomd werd met een kruisverhoor als: heb jij wel geld? en hoeveel geld heb je nu op zak? Werk je? Heb je een visakaart? Wat kom je doen in Washington? Maar dit alles bleek nog niet voldoende en werd doorverwezen naar de douana voor een DIEPGAANDER onderzoek........aaaaaauhhhhw.
Washington DC, propere stad, met weinig echt leven, hetzelfde gevoel dat den Bush ons geeft. Kitsh en nep, dikke Amerikanen allemaal op sportsloefkes met witte sokskes, bermudabroekes en een klakse op. Niets stijl en klasse, maar wel grappig. Heel veel meer kan ik er niet van zeggen van onze Amerikaanse indruk. Verder hebben we ons verdiept in alle bezienswaardigheden die Washinton te bieden heeft. Het Witte Huis, Pentagon, het Capitool, het luchtvaartmuseum met historische toestellen: spaceshuttle, Spirit Of Saint Louis, Apollo 11, Concorde, ... het Vietnam Memorial, Lincoln memorial, Star Bucks, Star Bucks, Star Bucks en Mac Donalds.

Op 11/08 zijn we geland op Belgische bodem en ontvangen door een heus welcome-home-team.
En nu genieten van de Belgische zomer.......brrrrrrrrr

08 augustus 2007

Isla Holbox - Cancun (Mexico)

02/08/07 - 08/08/07
Isla Holbox is een klein eilandje, zo'n 3uur rijden van Cancun. Wij kenden het al omdat het blijkbaar een kitersparadijs is. Jammer genoeg is het nu niet het juiste seizoen, dus geen wind en nergens de mogelijkheid om materiaal te huren. Maar deze periode is dan wel het seizoen om whale sharks te spotten. Vissen van 14 meter lang die enkel plankton eten en daarom zich nu rond Isla Holbox bevinden.
Aangekomen op het eiland, vonden we meteen een gezellige camping waar een hutje met hangmatten ons nieuw huisje voor enkele dagen werd.
De volgende morgen zijn we op speurtocht getrokken naar die mega beesten om met hen te snorkelen. Met een gids het water in om boven of naast hen te zwemmen. Ik had super veel schrik, elke keer als die plankton eten gaat hun mond wagenwijd open en daar wil je echt niet in belanden. Die beesten hun ogen staan ook aan de zijkant, dus als je voor hun mond zwemt, dan zien zij je niet en kan je wel eens gefilterd worden doorheen hun kieuwen.
Voor ons was dit toch weer een topper en met de bootrit terug zagen we nog dolfijnen, schildpad, spotted eagle ray en een manta ray.
Een geslaagde dag werd gevierd met een geslaagde maaltijd van verse vis in papillon op den BBQ. mjammmmmmie.
Na een paar dagen op Isla Holbox, zijn we naar ons eindbestemming getrokken.....het mega toeristische Cancun.
Nog wat zonnen, eten en zwaar gaan feesten in de Cocobongo, the place to be in Cancun. Je betaalt 40 dollar inkom en krijgt heel de avond gratis drank en een 4 uur durende show wat een echt spectakel was.
Dus vandaag katerke......en morgen vliegen we naar Mexico City om dan richting Washington te vliegen en dan ja, en dan zijn we echt bijna thuis.
Maakt de tomatensoep maar al klaar, dat de memé maar al ballekes bakt en dat onze papa den BBQ maar al aan steekt. Leve de bloemkool met witte saus, boontjes, lamskotteletjes,....
We kijken er echt naar uit om jullie allemaal terug te zien.

Tot in den Belgique!

07 augustus 2007

Tulum - Playa del Carmen (Mexico)

29/07/07 - 02/07/07
Mexico het land van de lekkere taco's, burrito's en straffe Tequila...... ons laatste stop in Centraal Amerika.
Neem nu allen even de tijd om het volume van je computer vollenbak te zetten en met volle borst dit pracht nummer mee te zingen, even klikken op de deze link en huplakeeeeee gaan met die banaan.......
Tulum, een niet zo gezellig stadje maar wel prachtige witte stranden en gekend om z'n Maya ruïnes. Hier hebben we enkele dagen verbleven in de meest populaire hostel die we tot nu toe al hebben gezien. Niet echt ons ding om happy happy te socializen met iedereen maar soit we hebben daar toch kennis gemaakt met 2 sympathieke Duitsers. De Valentin en Michael, twee gasten van 21 en 24 jaar, een beetje heel intellectueel met leuke droge humor. We hadden hen eigenlijk al een paar keer tegengekomen in Guatemala en Belize dus na de zoveelste ontmoeting konden we er niet meer onderuit en zijn eindelijk aan de praat geraakt. Sindsdien hebben we samen verder gereisd omdat we toch allen dezelfde richting uitmoesten. De volgende dag hebben we het strand en de ruïnes verkend en met de nodige Corona's werd het een gezellige bedoening. Het straffe van al is dat we daar op het strand voor de tweede keer mijn huurders Ann en Gino zijn tegengekomen. Een goeie reden dus om nog meer Corona's binnen te kappen. Na zonsondergang, was het tijd om te gaan BBQen in onze hostel.

In de regio rond Tulum zijn veel grotten waar je kan gaan duiken of snorkelen. Duiken was net iets te duur, en werd het een snorkeltrip. Zeer verfrissend na al dat rondgeloop in 35 graden.....pufpuf.

Van Tulum naar Playa Del Carmen, waar we voor het eerst sinds 6 maanden een gevoel hadden van terug in de beschaafde wereld te komen. Niet direct een backpackers place met al z'n ressorts, clubs, Amerikaanse ketens en massa's toeristen met het gekleurde all inclusive bandje. We hadden gehoopt hier te kitesurfen maar geen wind en geen materiaal maakte dat we weer noodgewongen op ons luie kont in het zand moesten gaan zitten met ne verfrissende Margarita.

04 augustus 2007

Belize City - Caye Caulker - San Pedro Ambergis (Belize)

23/07/07 - 29/07/07
Tijd om Bob Marley op te zetten, want we arriveren in een echt rasta land: Belize.
Een nachtje in Belize City om de volgende morgen met het bootje terug naar een idyllisch eilandje te trekken, Caye Caulker. En wat is er beter dan te ontwaken op een eiland vol met palmbomen, witte stranden en dat op je 30ste verjaardag. 30 jaar mag gevierd worden en zo zijn we de Blue Hole gaan duiken. Dit is een buitengewoon natuurverschijnsel, een ingestorte grot in het midden van het Light House Reef in de Caraïbische zee. Het vormt een perfecte cirkel van 300 m diameteren 150 m diep. Zo hebben we gedoken tot 40 meter diep waar we onder stallagtieten doken en tussen Grey Reef Sharks van 3 m lang die uit het donkere blauwe niets te voorschijn kwamen. Nu zonder te zeveren was dit echt wel een mega ervaring. Duiken tot 40 meter diep is wel redelijk gevaarlijk omdat je bloed door de diepte veel stikstof produceert en hierdoor kan je last krijgen van Nitrogen Narcose en kan je heel raar beginnen reageren onder de vorm van foolish behaviour of zware paniek. Dus vooraleer we het gat insprongen kregen we nog eens een zware briefing dat we elkaar constant in de gaten moesten houden, dat der niemand stomme stoten zou uithalen wat je dood zou betekenen. Ook werd er gezegd dat we snel naar 40 meter moesten gaan om geen tijd en lucht te verliezen. Je verbruikt namelijk zo veel lucht op die diepte en als je te veel aarzelt, moet je je duik stopzetten en terug naar boven. Dus hadden wij al aangegeven dat we als eersten mee naar beneden wilden om niet vanachter te hangen. Maar eens dat we een paar meter diep zaten, begon Nick last te krijgen van water in z'n masker en iedereen was maar aan 't afzakken. Hij bleef maar aarzelen dus ikke effe aan zijn vinnen getrokken en hem mee de diepte ingetrokken want wou echt niet dat onze duik onderbroken moest worden. Snel op 40 meter diep en jaja we voelden ons al snel lekker high tussen die lieve mooie haaien............in een roes onder de stalagtieten door. Maar ik voelde al snel aan dat Nickje het vlaggen had aan de manier hoe hij op alles reageerde, dus moest ik overal z'n handje vasthouden om hem niet als haaievoer achter te laten. Eens een paar meter hoger dan verdwijnt de roes en ook Nick z'n paniek maar blijkbaar was dit voor hem toch wel een ongeloofelijk gevoel.
Drie duiken later kregen we als mooie afsluiter een rumpunch-feestje met reggaemuziek tijdens de twee uur durende bootrit naar Caye Caulker. En wij hebben er nog een schepke bovenop gedaan en afgesloten met een serieuze lobster-maaltijd.
De volgende dag hebben we ons nog wat in het onderwaterleven gestort, deze keer een snorkeltrip op een reggae zeilboot naar de beste plaatsjes in het Barrier Reef. Nurse sharks, stingrays, great barracudas en het mooiste coraal. Deze dag werd ook weer afgesloten met de nodige rumpunch, nacho's met verse lobster en 's avonds nogmaals een dikke kreeft onder onze neus.
De volgende dagen hebben we nog wat aan ons kleurke gewerkt vooraleer we de grens overstaken richting Mexico.

29 juli 2007

Lanquin - Semuc Champey - Tikal (Guatemala)

19/07/07 - 24/07/07

Van Panajachel een dagrit met de bus naar Lanquin, een piepklein dorpje in een mooi groene vallei. Van daaruit kan je het nabijgelegen natuurpark Semuc Champey bezoeken. Watervallekes, natuurlijke poelekes,....., ge kent da wel he, ideaal om even af te koelen en tot rust te komen. We wouden hier eigenlijk te voet geraken maar dat zou een drie uur durende wandeling worden in een 33 graden en dat was toch net iets te vermoeiend. Dus duim omhoog bij de eerste auto die passeerde, en dat was wel na een uur wandelen. Zo kregen we een lift van 3 vriendelijke, grappige dokters die een afgelegen dorpje gingen bezoeken. Voordeel was dat we heel vroeg en helemaal alleen in dit park waren..... Om terug te geraken, konden we mee vanachter in ne camion vol marktwaar en wat zatte locals. Nog wat afkoelen in de rivier en verse smoothies binnen kappen en dan verder richting Tikal.
Tikal de hoofdstad van de maya's gelegen in de jungle, waar we geslapen hebben in hangmatten tussen de aapjes en neusberen. Om de volgende morgen als eersten,vooraleer de toeristenbussen arriveren, de zonsopgang mee te maken in het park. Zo was het ons toch verkocht.... maar wat bleek om 5 uur 's morgens zaten we daar van boven op tempel IV met nog 100 toeristen te wachten tot de zon op kwam. Grappig, geraakten aan de praat met 2 belgen die op hun busje naar het park ook nog eens 2 Belgen hadden ontmoet die blijkbaar ook al voor een tijdje aan 't reizen waren......en rarara...wie zat daar een paar meter verder........ Ann en Gino, mijn leuke huurders van de Paul Delvauxwijk 49 in Leuven. De zonsopgang was dan niet echt ne vette maar dat weerzien was wel leuk. Wat bijpraten want zij hebben ongeveer de zelfde route als ons afgelegd.
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157601083898128/

Guatemala City - Antigua - Vulcan Pacaya - Lake Atitlan (Guatemala)

16/07/07 - 19/07/07

Guatemala City, een stad waar je eigenlijk niet veel te zoeken hebt omdat het lelijk en gevaarlijk is. Maar wij moesten hier wel heen om ons kodakske te laten repareren, want 6 maanden verder hebben we al 2 Canon Ixus toestellen versleten. En na den Big Canon Manager van Centraal Amerika wat lastig te vallen, heeft hij er uiteindelijk voor gezorgd dat ons kodakske gratis gerepareerd kon worden. oleeeeeeeee. Dus kodakske gerepareerd, nog nen dode in 't midden van 't straat, koelbloedig neergeschoten, en dat alles was voor ons genoeg actie in de hoofdstad. Dan maar met ne kamikazepiloot met de kippenbus door de bergen heen naar Antigua. Gezellig, koloniaal stadje en met de nodige hapjes en drankjes werden we weer de rust zelve. Antigua is omgeven door verschillende vulkanen waarvan er zelfs nog verschilllende actief zijn. En zo kan je een tripje boeken naar Vulkaan Pacaya om deze te beklimmen en de lava te zien stromen. Wij kozen voor de exclusieve sunsetwandeling om zo niet al te veel toeristen op die vulkaan te zien en om de rode gloed van de lava nog eens zo goed te kunnen waarnemen. Prachtig weer, een vulkaan die om de paar minuten een heuse stroom lava spuit, een mooie zonsondergang, alleen wij met 10 andere toeristen op de vulkaan....prachtig. Op de hete lava werd er door onze gids lekkere marshmallows gegrild. De zon was ondertussen al lang onder, in de verte zagen we het weerlichten en zo werd het stilaan tijd om terug af te zakken. Nick, ik en 2 andere gasten zaten net iets hoger dan de rest, hoorde ons gids "vamenos" zeggen en tegen de tijd dat we ons omdraaiden was heel de groep al uit ons zicht. Met een zwakke zaklamp, was het al niet meer zo makkelijk om onze weg terug naar beneden te maken, dus begonnen we te roepen op onze gids, maar dat haalde niet veel uit. Ondertussen al ne keer een stukje naar beneden uitgegleden, handen geschaafd, broek gescheurd en dat maakte mij toch serieus wat angstig. Ik zou niet graag gegrild worden op 1000 graden. Maar de echte paniek sloeg toch over wanneer we onze schoenzolen begonnen te ruiken..........en dan hebben we met z'n allen toch ne keer goed geroepen op diene klojo-gids wat dan toch resultaat had. Op handen en voeten verder naar beneden maakte dit toch wel weer een van de mafste belevenissen van onze reis.
Een volgende tussenstop in Guatemala bracht ons aan het prachtige Lake Atitlan in het dorpje Panajachel. Tijd om wat te bekomen en lekker te gaan eten en dit wel door de regenbuien heen. De volgende morgen, blauwe hemel en sportief als we zijn, een kayaktripje op het meer en een bezoekje aan het nabijgelegen hippiestadje San Pedro.
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157601060461537/

20 juli 2007

Duiken op de Bay Islands is echte FUN !

Duiken op de Bay Islands is echte FUN !

19 juli 2007

Utila Bay Islands - Copan Ruinas (Honduras)

08/07/07 - 15/07/07

Na de 9 busritten doorheen Nicaragua belandden we uiteindelijk in de hoofdstad van Honduras, en spreek het maar ne keer uit: Tegucigalpa. De volgende morgen opteerden we toch maar voor een iets comfortabelere busrit, nen direct naar La Ceiba waar we dan weer 9 uur later aankwamen. Allebei wat ambetant van de 2 daagse busrit konden we de volgende morgen met het bootje naar Utila. Prachtig weer, een mooi hostelleke met uitzicht op de Caraïbische zee en ´t was voor ons weer echt vakantie. Flipfloppend het eilandje afslenteren om hier en daar een vers Fruit Juice-ke en wat pintjes te drinken en om duikafspraken vast te leggen. Utila is het duikmekka van Centraal Amerika. Je kan hier goedkoop duiken in lekker warm water met een perfecte zichtbaarheid. En hiervoor konden we zonder moeite alle dagen om 6 uur opstaan om met het bootje de verschillende duikspots te ontdekken. Een echte aquarium met de mooiste viskes die er bestaan zoals papegaai-, trompet-, blaas-, vleermuisvissen, zeepaardjes, schildpadden, stingrays,....Nick had wel na de 6 duiken precies wat te veel stikstof in z'n bloed en toonde serieus wat foolish behaviour onder water.
In ons duikclubke, Utila Watersports, werd er nog een "eat and drink as much as you can BBQ" georganiseerd. En dit was net op onze laatste avond op Utila, en zo ne keer een feestje hier en dan dat vinden we wel plezant. En ´t was plezant genoeg om toch de volgende morgen om 06u met wat koppijn terug vaste land te vertrekken. Nog eens een uur of 9 onderweg maar deze keer vooral slapend om in een prachtig, gezellig koloniaal dorpje aan te komen. Copan Ruinas is gelegen in het groen in een mooi berglandschap tussen de koffieplantages. Met de paardjes en nen babbelgraage gids zijn we hier een voormiddagske gaan rond trekken. En in de namiddag een beetje Maya cultuur opgedaan in de ruïnes. En ook hier kunnen we weer zeggen dat de maya's straffe mannen waren.
En zo wordt de reis verder gezet naar Guatemala.....maar eerst nog eens plonsen in de plaatselijke "Aqua Calientes".
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157600909327499/

15 juli 2007

Isla Ometepe - Granada (Nicaragua)

04/07/07 - 07/07/07

Een korte doorreis door Nicaragua bracht ons eerst op Isla Ometepe. Een mooi eilandje bestaande uit 2 vulkanen en overal mangobomen met lekkere rijpe mango's.
Veel luieren, sapjes drinken al dan niet met rum, boekske lezen en na 2 dagen weer verder naar het coloniale Granada.
Gezellig stadje, hostel met zwembad en nog meer lekkere sapjes en hup tijd om weer een lange busrit te maken eerst naar Mangua om door te rijden naar Honduras en dit hebben we met 9 busritten gehaald.

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157600824595040/

04 juli 2007

Pierto Viejo - Tortuguero - San Jose (Costa Rica)

23/06/07 - 03/07/07

Een rit doorheen verschillende bananenplantages leidde ons naar de grens van Costa Rica. En deze keer niet zomaar banaantjes maar wel de enige echte Chiquita bananen. We hebben nu tijdens onze reis al zoveel bananen geproefd, dat we echte kenners geworden zijn. Ik werd onlangs zelfs Monkey Women genoemd. Nu zijn Nick en ik het er beiden over eens dat de Chiquitabanaan, een stevige, niet te rijpe, mooie gele banaan is zonder al te veel bruine plekjes. En deze blijft de beste.
Ok, genoeg bananenpraat, tijd om de grens over te steken in de middle of knowhere. Costa Rica, is een en al surf. en zo is Pierto Viejo, een klein surfdorpje gelegen aan de Caraïbische zee. Rastamannen met dikke joints tussen hun lippen, een surfplank onder hunne ene arme en één of andere wanhopige Amerikaanse Chic aan de andere arm. Mooie stranden, palmbomen en schitterend weer wat ons opnieuw in een paradijs bracht.
Na 2 dagen hier uitgerust te hebben zetten we onze koers richting Tortuguero. Een zandweg groot, 3 uur onderweg met het bootje om dit afgelegen plaatsje te bereiken. Onderweg veel beestjes gezien zoals Nick de luiaard, aapjes, reigers, orupendula, kaaimannen,....
Tortuguero is bekend omdat het een nesttingsgebied is voor zeeschildpadden. Deze periode is dan ook het seizoen en zo hebben we 's nachts een reuzeschildpad haar nestje zien maken om daar even een 120 tal eikes in te leggen en nadien uitgeput terug richting de grote zee te sjoffelen.
Costa Rica is heel mooi maar 't zit hier vol Amerikanen, zeer westers dus en 't is hier mega duur. En wegens ons tijdsgebrek, hebben we beslist om hier door te vliegen om zo meer tijd in de andere landen van Centraal-Amerika door te brengen. Nog een tussenstop in San Jose, de hoofdstad van Costa Rica om zo verder te gaan naar Nicaragua.

Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157600643783736/