06/05/07 – 12/05/07En zo hadden we uit Cuzco een nachtbus geregeld naar Arequipa. Maar aangekomen aan het busstation bleek onze bus niet volgeboekt dus konden we weer mee met de grootste rammelbus die er bestond. En van zodra je ne bolhoed en 2 vlechten ziet opstappen ben je ook weer al zeker van de bijhorende geurtjes.
Zo zaten we nog maar net op de bus en de jongen achter ons vond het fantastisch om 5 minuten aan een stuk met een leeg platiek cola flesje vlak aan ons oren een heus trommelconcert te geven. Hij was namelijk wat lastig dat Nick zijn stoel niet rechter wou zetten, wat ook niet mogelijk was of zijn kniën zaten achter zijn oren. Maar goed na enkele minuten hadden we het echt wel gehad met z’n orkest zodat Nick hem efkes boos maakte en ‘t colafleske uit z’n handen trok maar hier wel vriendelijk bij zei: Por Favor Senor…. Voor de rest is die jongen heel braaf gebleven.
Er zaten meer dan 2 vlechten op onze bus, dus dat was weer een schijtavontuur van jewelste. Na een paar uur was de stank al niet meer uit te houden en tegen de morgen was het zelf zo erg dat er een ruzie was ontstaan tussen de achterste rij en ne vent die ook wel wat krampkes had en het ook nog nodig vond om er een hoopke bij te doen.
Aangekomen in Arequipa vond Nick het ook wel precies leuk om nog wat krampkes te hebben en die heeft voor de rest van de dag op de pot gezeten. En dat was eigenlijk al een paar dagen bezig. Zo had hij ook al de nodige antibiotica binnen maar blijkbaar had dit geen effect. Dus wij naar Clinica Arequipa waar we direct bij een maag/darm specialist mochten langsgaan. Een beetje frullen en voelen en zo schreef hij de dikste spuit voor: een antibiotica-kuur bestaande uit 3 spuiten die hij om de 24uur mocht gaan laten inspuiten. Na de tweede spuit was er helaas nog geen beterschap zodat er toch een lichte paniek ontstond. Na een telefoontje naar onze dokter Carlos Ortiz Castro besloot deze toch om Nick op te nemen in het ziekenhuis. Al 10 kilo lichter, aangekomen in het ziekenhuis, werden de nodige onderzoeken gedaan zoals bloed trekken, scan van de buik en werd hij direct aan de baxter gelegd. En na 3 dagen ziekenhuis zijn we z’n beterschap gaan vieren met nen dikke pita.
Tijd om verder te trekken naar de Colca Canyon, de diepste canyon van de wereld. Normaalgezien wouden we een trektocht doen, maar gezien Nick z’n toestand hebben we voor een rustiger alternatief gekozen. In Chivay,het dorpje aan het begin van de Canyon hebben we ons laten verwennen in de thermische baden. Deze zouden een genezende functie hebben, wat dus goed van pas kwam. En na al dat verwennerij hebben we ons nog eens laten gaan in het kopen van souvenirkes…..rararara voor wie hebben we iets mee?????
En we waren vergeten dat we weer hoog in de bergen zouden zitten. Zo koelde het toch wel heel fel af en met blote voetjes in de sandalen was dit toch net iets te verfrissend. Dus kopen maar….lamawolle kousen, en lamawolle beenverwarmers…veel beter.
En zo worden we na 3 maanden reizen van die echte lamawolle kousen mannen die hun kousen in hun sandalen dragen….hip!
De volgende morgen,04u15, de bus naar Cruz Del Condor, een uitzicht over de Canyon waar er rond 08 u ‘s morgens een hele hoop condors rondvliegen op zoek naar eten.
En om 06u ‘s morgens is het ook niet echt warm dus kopen maar…nu tijd voor nog een warme lamamuts en lamagilet…..oléeee klaar om de condors in actie te zien en dit was echt wel de moeite.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten