26/04/07 – 30/04/07En zo hebben we Rio zonder kleerscheuren verlaten. Met de nachtbus naar Sao Paulo om daar om 06 u ‘s morgens aan te komen, mooi 02u op voorhand om tijdig onze vlucht naar La Paz (Bolivia) te halen.
Als eersten konden we inchecken bij de TAM-hostess, grondig ons E-ticket bestuderend, wat getokkel op haar computer en dan een neen- knikje en nog een neen-knikje…..probleempje. Onze reservatie was nergens te bespeuren, en ons E-ticket was blijkbaar niet voldoende want zij werken nog met papieren tickets en die zouden verstuurd zijn naar de hostel van waaruit we onze online boeking gedaan hebben. Dus wij snel een telefoontje naar diene hostel in de hoop dat ze ons een ticketnummer konden geven maar diegene die de telefoon opnam sprak enkel Portugees en zo werden we echt niet geholpen, Nog wat geloop van hier naar daar, proberen bellen naar het agentschap via we het E-ticket geboekt hadden, deze begonnen maar te werken om 08u…dus zo werd het 08u, onze vlucht was ondertussen al vertrokken en werden door niemand geholpen. Het enige wat ze in het Engels ons meedeelden: “we can’t do nothing, You have to buy a new ticket”. Heel frustrerend als je al over je budget zit en een nieuw ticket kostte het dubbel dan voordien. Dus wisten we dat het 3 dagen bus zou worden in plaats van een nieuw ticket. Maar omdat onze vlucht toch al vertrokken was, kon ik toch eens bellen naar het online reisbureau en eindelijk wat geluk. Deze dame was vriendelijk, kon ook basis Engels maar zij kon mij toch meedelen dat onze betaling uiteindelijk niet door is gegaan omdat we geen Braziliaanse Visakaart hadden…..opluchting alom! Ze heeft zelfs haar best gedaan om te kijken voor een nieuwe vlucht naar La Paz maar dat bleek heel duur te zijn. Maar wonder boven wonder vond ze nog een vlucht naar Santa Cruz in Bolivia die om 04u PM vertrok en landde om 06u PM in Santa Cruz. Fantastisch, zo hebben we vanuit Santa Cruz een nachtbus genomen naar La Paz en zijn daar tegen de middag aangekomen.
Uiteindelijk een op het eerste gezicht gezellige hostel uitgekozen tot wanneer ik mij tot de douche begaf waar het haar en vettigheid overal rondhing en de WC er niet bepaald proper uitzag. En toen….en toen was de maat vol….traantjes….maar mijn Nickje heeft me uiteindelijk toch getroost gekregen en zijn dan het stad ingetrokken.
Zo’n mooie stad is La Paz niet echt maar het is echt een souvenirmekka. Dus hebben we ons wat laten gaan en is er weeral een doos onderweg richting Steendorp. En na die paar stress-momenten zijn we naar de heksenmarkt getrokken en hebben daar een talisman gekocht wat ons zou steunen in de liefde, geluk en in het reizen. Je kon er ook lamafoetussen, opgezette gordeldieren, geglazuurde kikkers en andere viezigheid kopen, eigenlijk alles om een echte heksensoep te maken. Griezelig.
En na te veel cultuur en lui gedoe werd het weer eens tijd voor wat actie en zo hebben we een tour geboekt om een echte downhill te doen met de mountainbike, The Death Ride: omdat op deze weg de meeste doden vallen ter wereld (gemiddeld 300 doden per jaar) en dat je een hoogte overbrugt van 4700 m naar 1200 m. Er zijn zoveel agentschappen in La Paz die deze uitstap aanbieden, je hebt de gerenommeerde die in alle gidsen staan maar die vragen dan ook wel een pak meer geld hiervoor of je hebt de goedkopere agentschapkes die iets oudere fietsen hebben en niet de coole outfits. Dus besloten we toch om voor de goedkoop te gaan en ja dat was wel een duidelijk verschil. Op de top van den berg was iedereen klaar om te vertrekken, wij met echt oude fietsen en lelijke pakskes. Die ander mannen met top-fietsen en leuke helmpkes en brillen. Zij kregen professionele uitleg hoe ze hun bochten moesten maken, hoe ze op hun fiets moesten zitten ed……en wij??? Onze gids stelde 1 vraag…..en dat was werken de remmen? OK let’s go.
Het eerste deel van de downhill was op asfalt weg en daar zag ik het verschil al tussen de fietsen. Al die showmannen staken mij gewoonweg voorbij. Ik probeerde zelf nog bij te trappen maar dan trapte ik zot, heb mij plat op mijn stuur gelegd maar niets hielp. En dat is nu iets waar ik niet goed tegen kan, als ik snel wil gaan en dat lukt niet, wordt ik zo een beetje lastig. Maar goed wij hebben wel minder betaald en het uitzicht was ook wel mooi, dus gewoon chillen. Het tweede deel van de rit was dan de echte downhill op losse stenen, op een padje van 2 meter breed en een ravijn van 300 meter diep. Spannend…. Maar vooraleer daar aan te beginnen moesten we even wat bergop en krak,krak….mijn ketting in twee….dat beloofde voor het vervolg. Ik kreeg van de volgwagen direct een tweede fiets zodat ik verder kon….maar krak krak….weer een ketting in twee. Hopen dat talismanneke toch wat zou helpen.
Maar goed, ik heb niet opgegeven en uiteindelijk met een gerepareerde fiets aan de downhill begonnen. Echt kicken…..de showmannen nu ver achter ons en wij in volle vitesse den berg af. Snel dat dat ging en zo passeerde we hier en daar kruiskes. Na 5 uur actie bereikte we het eindpunt waar het lekker warm was en waar we een plonske konden doen in het zwembad als afsluiter.
Alle foto's: http://www.flickr.com/photos/nickenleen/sets/72157600183776085/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten